Rick Riordan - Labirynt Ognia

Zagrajmy w grę! Jeśli mielibyście być greckim herosem, czyim dzieckiem byście byli? A może wolelibyście być rzymskim herosem? No cóż, ja zdecydowanie byłabym córką Posejdona. Woda to mój żywioł! Okej, czas powrócić do Apolla i zobaczyć, jakie próby na niego czekają. A jak wiemy po ostatniej przepowiedni, która była bardzo długa… możemy spodziewać się kolejnych trudności. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Choć kara wymierzona przez Zeusa, może wydawać się nieadekwatna i zbyt surowa, to jednak w innym przypadku nie byłoby takiej cudownej przygody.

Dwie przepowiednie już się wypełniły. Apollo zdołał przetrwać tylko dzięki młodym i doświadczonym herosom… a teraz czas na starcie z trzecim cesarzem.

Obóz Jupiter jest zagrożony, Leo leci ostrzec przyjaciół, a tymczasem Meg i Apollo muszą przedostać się przez Labirynt, by dotrzeć na południe kraju i dopełnić swego przeznaczenia. Czas wrócić do korzeni…

Muszą odnaleźć cesarza i wyrocznię, która mówi zagadkami. Przepowiednia zawiera jednak iskrę nadziei. Przez mroczny i nieprzewidywalny Labirynt ktoś musi ich przeprowadzić, a Meg wie, kto to ma być i jak go sprowadzić!

Co tym razem czeka na Apolla?

I czy zdoła przetrwać?

„Labirynt Ognia” to kolejna świetna kontynuacja uniwersum greckich bogów i ich herosów. Znów jest niebezpiecznie, znów nieprzewidywalnie, ale niestety… to jeden z najsmutniejszych tomów. Mnóstwo w nim poświęcenia i dramatycznych zwrotów akcji. Sama końcówka książki prowadzi do potoku łez. Niestety, ale trzeba pamiętać, że ten świat jest okrutny i brutalny dla młodych półbogów. Nie ma taryfy ulgowej. Przepowiednia jest święta i zawsze się sprawdza. I tylko w niewielu przypadkach los można odmienić. Niby to żadne zaskoczenie, jesteśmy świadomi, że coś takiego ma się wydarzyć, a jednak wciąż tli się nadzieja, że może jednak wszystko się zmieni. Ale tutaj niema happy endu.

„Ból to ciekawa rzecz. Wydaje ci się, że dotarłeś do absolutnego kresu swojej wytrzymałości i że nie możesz czuć się gorzej. A potem odkrywasz, że są całe nowe poziomy cierpienia. I kolejne po nich.”

Kiedyś wystarczyła tylko jedna wyrocznia, która w Obozie Herosów zwiastowała los młodych półbogów. Przez lata inne wyrocznie odeszły w zapomnienie. A teraz za sprawą trzech tajemniczych cesarzy i ich ludzi, wracają do łask. Apollo zapomniał o swoich obowiązkach. Zaniedbywał to, czym miał się opiekować. Doglądał tylko wyroczni Delfickiej, za co teraz boleśnie musi zapłacić. Każda wyrocznia jest ważna, każda wypowiedziana przepowiednia jest wiążąca. Zawsze się spełni… nieważne, czy jest mówiona zagadkami, czy zwykłym zlepkiem przypadkowych wersów, które początkowo nie mają żadnego sensu. To fatum, przed którym nie można uciec… trzeba się z nim zmierzyć i zaakceptować swój los.

Rick Riordan wciąż potrafi zaskoczyć swoich czytelników. Sypie pomysłami i zwyczajnie je realizuje, aż boje się pomyśleć, co przygotuje dla nas w kolejnych tomach. Już nie wspominając o tym, że na kolejną część trzeba poczekać minimum do przyszłego roku… a rozstaliśmy się z naszymi bohaterami w takim momencie, że czekanie będzie bardzo trudno. Najchętniej cofnęłabym czas i sięgnęła po Apolla w późniejszym terminie, kiedy to byłyby wydane wszystkie części. Tak właśnie autor sobie z nami pogrywa. I mimo że początkowo zaczęło się od bardzo młodziutkiego Percyego, co zwiastowało serię dla dzieci, mamy bardzo wciągającą historię, która nie patrząc na wiek czytelnika, nie pozwala mu się oderwać od lektury. Wujku Rick! Co ty z nami robisz?!

W tego typu historiach mogę pojawić się schematy, zwroty fabuły przewidywalne aż do bólu, ale… uwierzcie mi, że nawet jak coś jest tam takiego, to nie byłam tego w stanie wyłapać. Wszystko dzieje się bardzo szybko, a dzięki temu książkę się pochłania. Nie ma czasu na zastanowienie. Jesteśmy w środku akcji i pędzimy tak, jakbyśmy sami byli bohaterami powieści. A poza tym, niekoniecznie mogę być obiektywna. Mam ogromny sentyment do tego uniwersum, a to może wpływać na moje postrzeganie tej historii. Jednak muszę przyznać, że autor w świetny sposób połączył rzeczywistość z fikcją. I nie chodzi mi tutaj o umieszczenie greckich bogów i ich dzieci w teraźniejszości. Ale o prawdziwe wydarzenia, o których słyszymy w wiadomościach, które w bardzo sprytny sposób przeniknęły na strony tej książki. Nie spodziewałam się, że można tak to wykorzystać…

No cóż, tak naprawdę nie mam po co w nieskończoność zachwalać „labiryntu Ognia”, bo on sam świetnie potrafi się obronić. I choć mam chęć wrzucić go do czeluści Tartaru, za te wydarzenia, które rozerwały moje czytelnicze serduszko, to z czystym sumieniem muszę przyznać, że to jest bardzo dobra kontynuacja i niecierpliwością, czekam na kolejne odsłony tej Apolla i jego Boskich Prób!

Moja ocena: 9/10

Liczba stron: 440

Data premiery: 6 czerwca 2018

Wydawnictwo: Galeria Książki