Nicola Rayner - Dziewczyna, którą znałaś

Po fantastycznych przygodach Wiedźmina przyszedł czas na coś bardziej stonowanego i można powiedzieć przyziemnego. Mój wybór padł na książkę, która 26 lutego, będzie miała swoją premierę – „Dziewczyna, którą znałaś” (choć już kilka dni temu widziałam ją w Empiku). Liczyłam na dreszczyk emocji i ciekawy wątek fabularny, który nie pozwoli na to, bym oderwała się od lektury, a przede wszystkim, miałam nadzieję, że samo zakończenie do ostatniej strony, pozostanie dla mnie zagadką! Jak myślicie, dostałam to, czego oczekiwałam?

Kiedy niespodziewanie przeszłość puka do twoich drzwi…

Alice już dawno pogodziła się z myślą, że jej mąż jest kobieciarzem. Wybaczyła mu nawet zdradę. Były senator, który obecnie jest prezenterem telewizyjnym, już w czasie studiów był oblegany przez dziewczyny. Ale kiedy siedząc w pociągu, Alice widzi kobietę, do złudzenia przypominając byłą partnerkę męża, która nie żyje od piętnastu lat, nie zamierza już tak łatwo zapomnieć o przeszłości…

Kobieta zaczyna zadawać niewygodne pytania… kroczy ścieżką, która może doprowadzić ją do obłędu. Lecz wszystko wskazuje na to, że jej mąż może wiedzieć więcej na temat Ruth, niż twierdził…

Co tak naprawdę stało się z Ruth?

Czy mąż Alice jest w to wszystko zamieszany?

I najważniejsze, czy Alice chce wiedzieć, co jej mąż robił za jej plecami?

Wystarczyło kilka stron, bym przepadła na kilka długich godzin. Trzeba przyznać, że ta książka jest ciekawa, choć nie jest to thriller mrożący krew w żyłach. Raczej bym powiedziała, że to takie połączenie obyczajówki, z wątkiem kryminalnym. Fabuła jest podzielona na trzy perspektywy – Alice, Naomi i Kat. Trzy kobiety, które opowiadają nam przeszłość i teraźniejszość. Dzięki temu mamy okazję bliżej poznać Ruth, a także męża Alice i to nie tylko z jej perspektywy. Niestety, w pewnym momencie może się wydać to nużące, w szczególności, że część rzeczy może wydawać się zbędna… nic bardziej mylnego, wszystko wyjaśnia się na sam koniec!

„- Nazywamy ich „zauważaczami” – mówi Naomi, otwierając przed nią drzwi. – Tych, co mówią, że ją widzieli – dodaje cicho. – Starałyśmy się wymyślić dla nich jakąś nieszkodliwą nazwę, coś śmiesznego, tylko że to wcale nie jest śmieszne.”

Alice wiedzie spokojne życie u boku George’a. Jej życie może wydawać się poukładane, niemal idealne, ale tak naprawdę są to tylko pozory. Żyje w sieci kłamstw i tajemnic. Nie zna dokładnie przeszłości męża, wiele rzeczy jest przed nią ukrywanych, ale ona jest nim w pewien sposób zaślepiona. Wiedząc, że on jest kobieciarzem – wybaczyła mu zdradę, choć doskonale wie, jak tego typu faceci podchodzą do wierności, w końcu jest adwokatem, zajmującym się rozwodami… można więc spokojnie stwierdzić, że jest naiwna i łatwowierna. A im bliżej ją poznajemy, w szczególności jej przemyślenia i podejście do męża, tym łatwiej nam tak stwierdzić…

Kat była bliską przyjaciółką Ruth z czasów studenckich. Wraz z nią poznajemy, jak wyglądały realia studenckie w czasach, kiedy dziewczyny studiowały – imprezy, mężczyźni i pierwsze uczucia, które się kreowały.

Trzecia i ostatnia perspektywa należy do Naomi, która jest siostrą Ruth. Obie były ze sobą bardzo związane i to ona, nie licząc jej mamy, najbardziej przeżyła domniemaną śmierć siostry. Mimo upływu czasu wciąż tli się w niej nadzieja, w końcu ciało nigdy nie zostało odnalezione…

Muszę się przyznać, że podczas czytania przegapiłam moment, w którym mogłam połączyć sobie wszystkie wątki i domyślić się, jak będzie wyglądać zakończenie. Nie mogę powiedzieć, że to coś złego, ale te opisy, które wydawały mi się zbędne, po prostu uśpiły moją czujność, ale nie wszystko było dla mnie zaskoczeniem. Niektóre rzeczy były zbyt oczywiste. Dużym minusem było dla mnie zachowanie Alice – jej przemyślenia, w szczególności jej młodszej wersji, były dla mnie absurdalne. Momentami kreowała Georga tak, jakby był czymś najlepszym, co mogło się w jej życiu przydarzyć… na całe szczęście, nie trwa to zbyt długo, bo podejrzewam, że porzuciłabym przez to czytanie.

Pomijając już same relacje Alice i jej męża, warto też wspomnieć o innych relacjach, które są wręcz patologiczne. Dzięki przeskokom czasowym często lądujemy na jakiejś studenckiej imprezie, gdzie dziewczyny są traktowane przedmiotowo, a po kilku komplementach lądują w ubikacji na szybkim numerku… Ale, żeby nie było tak tragicznie, trzeba przyznać, że autorka porusza jeden z najcięższych tematów – zgody na seks. Zawsze w każdej chwili można się rozmyślić, a każda czynność przymuszająca, to jest gwałt. To wciąż jest tabu, ale dobrze, że coraz częściej taka tematyka jest poruszana. Kolejną dziwną relacją była sama przyjaźń Kat i Ruth – mam wrażenie, że to nie mogło się udać, choć jakimś dziwnym trafem miały tylko siebie. Krzywdziły się, ale także wspierały.

„Dziewczyna, którą znałaś” to nie jest zła książka. Ma swoje lepsze i gorsze momenty, ale trzeba przyznać, że ta historia jest wciągająca. Może nie wywołuje w czytelniku dreszczyku emocji, ale porusza ważne tematy i przyjemnie spędza się czas nad lekturą. Jak na debiut literacki autorki, jest naprawdę nieźle. Dlatego, gorąco zachęcam was do jej przeczytania!

Moja ocena: 7/10

Liczba stron: 368

Data premiery: 26 lutego 2020

Wydawnictwo: W.A.B