Liz Flanagan - Lato Eden

„Lato Eden” to książka, która przyciągnęła mój wzrok swoją okładką. Tak wiem, nie musicie mi przypominać, że nie wolno oceniać po okładce, ale sami chyba rozumiecie – okładka, która przyciąga czytelnika to już połowa sukcesu. Opis również mnie zaintrygował. Teraz tylko trzeba było poczekać na samo wnętrze. I jak na złość pan kurier przyniósł mi lekturę wtedy, kiedy mnie nie było w domu. Musiałam czekać do dnia następnego, żeby móc odebrać swoja upragnioną przesyłkę. Niby to tylko kilkanaście godzin zwłoki, ale dla ksiażkoholika takiego jak ja, jest to cała wieczność. Znacie to uczucie?

Dwie przyjaciółki – Jess i Eden. Tak skrajnie różne, a jednak nierozłączne. Wiedzą o sobie wszystko…

Kiedy Eden nagle znika, Jess postanawia ruszyć na jej poszukiwania. Musi znaleźć wskazówki, które mogłyby ją naprowadzić na jej trop. Wspólnie spędzone lato, miejsca, w których przebywały. Podąża tym śladem – śladem minionych wydarzeń.

Wspomnienia powracają, tajemnice i przemilczane sprawy, teraz tak bardzo są widoczne. Jess zdaje sobie sprawę, że te wszystkie ulotne chwile były niczym gra aktorska. Uświadamia sobie, że chyba nie zna tak dobrze Eden, jak do tej pory jej się wydawało.

Zegar tyka, pojawia się coraz więcej niewiadomych… Czy Jess uda się odnaleźć Eden zanim będzie za późno? Tik tak, tik tak… Każdy minuta, każda upływająca godzina zmniejsza szansę na to, żeby Eden odnalazła się cała i zdrowa…

Nie spodziewałam się tak poruszającej lektury. Nie tylko opowiada nam o sile przyjaźni, wsparciu i bezwarunkowej czysto platonicznej miłości. Uświadamia nam, jak bardzo możemy się mylić w stosunku do osób, które znamy i się z nimi przyjaźnimy. Jak łatwo przybrać maskę, robić drobne gesty świadczące z pozoru, że wszystko jest w porządku, a tak naprawdę są niczym wołaniem o pomoc. Tak łatwo przeoczyć takie niuanse. Małe odchylenia od normy. Przecież nam się wydaje, że znamy osobę obok nas na wylot, że jest z nami szczera do bólu… to tylko pozory i nasze przeoczenia. A może tak naprawdę nie chcemy widzieć tych detali? Może specjalnie jesteśmy ślepi? Bo tak jest łatwiej, prościej…

„ - Twoja przyjaciółka Eden nie wróciła wczoraj do domu. Robimy wszystko co możemy, by ją jak najszybciej znaleźć. Wiem, że chcesz, by wróciła bezpiecznie. My też tego chcemy. Dlatego zamierzamy zadać ci parę pytań. To, co powiesz, może nam pomóc w poszukiwaniach. Zgadasz się?
Odgrywa napisany z góry scenariusz i idzie jej nieźle. Widać, że jest świetna w tym, co robi, ale ten wyćwiczony tekst wytrąca mnie z równowagi.”

Jess różni się od normalnych nastolatków. Wyróżnia się kolorem włosów, ubiorem, kolczykami, a nawet tatuażem. Ma tylko piętnaście lat i bardzo traumatyczne przeżycia. Mimo wszystko jakoś funkcjonuje, Eden jest dla niej wszystkim, ale przede wszystkim osobą, która w pełni ją akceptuję. Eden jest jej całkowitym przeciwieństwem – piękne blond włosy, popularna, powszechnie lubiana. Dziewczyna z elity. Na pierwszy rzut oka nikt by się nie spodziewał, że te dwie nastolatki mogą być tak ze sobą związane. Obie mają ciężkie chwile. Wydarzenia ostatnich miesięcy odcisnęły na nich swoje piętno. A mimo wszystko zawsze się wspierały, pomagały sobie w tym trudnym okresie, pilnowały, żeby razem to przetrwać…

„ – Liama obie poznałyśmy lata temu, ale tak naprawdę znajomość odnowili dopiero w maju.
A ponieważ Eden to Eden, sposób, w jaki się spotkali, nie był czymś, co łatwo się zapomina.”

Książka dzieli się na trzy części. W każdej z nich poznajemy bieżące wydarzenia, ale także wspomnienia ubiegłego lata. Poznajemy historię dziewczyn, ale także samą Eden. Jess analizując niektóre momenty, dochodzi do wniosków, które wcześniej pominęła. Jej wytrwałość jest niesamowita. Nie zważając na nic, podąża wyznaczonym szlakiem, aby tylko znaleźć przyjaciółkę. Rzadko kiedy zdarza się, aby ktoś tak potrafił poświęcić się dla drugiego człowieka. Taka więź to prawdziwy skarb, który trzeba pielęgnować, mimo że los bywa przewrotny i często rzuca kłody pod nogi. A ta lektura boleśnie nam uświadamia, że jesteśmy tylko ludźmi popełniającymi błędy.

„ Bieg pomaga mi nawet dziś. Przenosi mój strach na drugie miejsce, bo na pierwszym jest to:
Każdy oddech, ciepły, z piersi wyrwany…
Każdy mój krok, ziemia grzmi pod stopami…”

„Lato Eden” to jedna z tych lektur, która jest pouczająca i niezwykle poruszająca. Dotyka najskrytszych emocji, które gdzieś tam w nas siedzą. Nie tylko nie można się od niej oderwać, dla niej można zarwać noc, byleby tylko dotrzeć do tej jakże znienawidzonej ostatniej strony, bo tam właśnie kończy się historia tych dwóch dziewczyn. Wielokrotnie łzy napływały do moich oczu, mimo że to tylko czysta fikcja literacka. Takie emocjonalne tornado przeze mnie przechodziło, a ja w żaden sposób nie mogłam przed nim uciec. A lektury za żadne skarby bym nie porzuciła. Czy książka jest przewidywalna? I tak, i nie. Tylko detale o tym decydują, to co w danym momencie jest dla nas przewidywalne, oczywiste, aż do bólu, za chwile może mieć głębsze znaczenie. A wszystko to składa się na tę cudowną pozycję, którą gorąco wam polecam.

Moja ocena: 10/10
Liczba stron: 312

Data premiery: 10 maj 2017

Wydawnictwo: IUVI