Potrzebna wasza opinia! Co sądzicie?

Kochani tym razem potrzebuje waszej pomocy, a dokładniej moja przyjaciółka Mita jej potrzebuje. Otóż w dalszej części tego postu, znajdziecie tekst, który ona napisała. Jej natura niedowiarka, nie wierzy moim słowom, ani innym bliskim jej znajomym czy rodzinie. Dlatego postanowiłyśmy opublikować ten tekst i dowiedzieć się, co o nim sądzicie. Wierze w was i wasze szczere opinie. Dlatego proszę pomóżcie i zostawcie po sobie komentarz z waszą opinią na temat tego, co przeczytacie.

Emocje. Krążą, kotłują się we mnie, nie wiem co z nimi zrobić. Katują mnie, każą, nie dają się uwolnić. Jestem z nimi sama, nie ma mi kto pomóc, bo one nie pozwala nikomu podejść, muszę sama z nimi walczyć. Ale nie mogę, nie umiem, obezwładniły mnie, poradziły sobie ze mną bez problemu, poddałam się, nie miałam sił już walczyć. Pozwoliłam im robić co chciały i teraz jestem tutaj... przyparta do ściany, a one otaczają mnie z każdej strony. Jestem w pułapce, nie widzę luki by wyjść, a muszę to zrobić. Bo jeśli zaatakują mnie jeszcze bardziej to nic ze mnie nie zostanie. I tak już jestem garstką nicości, a jeśli mnie dopadną to nawet sama nie będę wiedzieć kim jestem.

Emocje. Trzymają mnie za ręce, mocno, czuje ich siłę w nadgarstkach, ramionach, barkach, przyciskają mnie do ziemi. Ciągną w dół, brakuje mi tlenu, moje płuca walczą, ale reszta ciała się poddała. Jedynie moja dusza jeszcze ma nadzieję, że coś się stanie i mi pomoże. Ona zawsze była pełna nadziei na lepsze jutro, nawet gdy umysł już wiedział, że nie ma ratunku to dusza mówiła co innego. Pokazywała obrazy co dobrego jeszcze może się zdarzyć, dlaczego warto walczyć, ale emocje nie pozwalały na to. Zwalczały te obrazy ciągnąć mocniej i przysłaniając oczy, umysł, serce, wszystko. Chciały stłamsić wszystko, stłamsić mnie.

Czy mogłam z nimi walczyć? Czy mogłam wygrać tę walkę, jeśli one nie chciały mnie puścić i zmienić kierunku? Czemu nie ciągnęły mnie w górę? Czemu sprawiały, że chciałam upaść i już się nie podnieść? Czemu sprawiły, że już nic mnie nie obchodzi. Czemu, czemu, czemu. Te pytania ciągle się pojawiają i znikają, a odpowiedzi brak. Kto zna odpowiedź? Jest ktoś kto ją poznał? Podzieli się ze mną tą wiedzą, bym nie musiała już tak walczyć? Bym mogła je odpędzić i się podnieść, bym mogła żyć, biegać, śmiać się, a nie leżeć przygnieciona ogromnym ciężarem. Chciałam się dowiedzieć paru rzeczy, chciałabym, żeby rzeczy były prostsze, chciałabym przestać się bać, chciałabym móc wszystko. A nie mogę...

Emocje... one nami rządzą, nie pozwalają nam decydować, to one każą nam robić to co robimy. To nie rozum, to nie taktyka, to emocje, które myślą, że są cwane i są w stanie nas opanować, ale to nie prawda. Niektórzy z nimi walczą, niektórzy robią rzeczy których nie powinni, ale i tak w końcu przegrywają bo one atakują podwójnie, a jeśli trzeba to nawet i mocniej. Nie zostawiają nam wyboru, nie dają samodzielnie decydować o tym czego chcemy, są takie silne, że wygrywają ze wszystkim, czasem nawet same z sobą.

Ze mną wygrały.

Ale, gdy leżałam przyciśnięta przez nie do ziemi, zobaczyłam światło. To słońce, które odbijało się od białej kartki. To ona dała mojej nadziei szanse na kolejną wizję, która pokazała jak wyrzucam emocje na papier, jak za pomocą długopisu wyrzucam je z siebie. Ich ciężar z barków, następnie z ramiona, nadgarstków, aż w końcu z palców przeniósł się na papier. Oddech miałam przyspieszony, serce biło w zawrotnym rytmie, a dłonie bolały i drżały od wypisanych słów. Jednak mogłam oddychać, nie dusiłam się już, mogłam wziąć swobodny wdech i nie myśleć o bólu.

Tym razem wygrałam. Wygrałam tę walkę, ale wiedziałam, że one wrócą. Bo to emocje, one zawsze do nas wracają, ta fala była mocna, ale znalazłam na nią sposób. Poczułam się lżejsza, czystsza, a przede wszystkim wolna. Chwilowo wolna od nich, od ich katowania, od ich kotłowania się we mnie.

Uratowana, tak mogłam o sobie w tej chwili myśleć.

Byłam uratowana.

Emocje zostały tutaj, na tej stronie, a ja się od nich oddalam. Zamykam je. Zostawiam tutaj.