Przedpremierowo: Michał Krupa - Maślana. Czas pokoju

To już moje trzecie spotkanie z twórczością Michała Krupy. „Maślana – Czas pokoju”, to już nie komedia, tak jak w przypadku dwóch poprzednich książek autora, które miałam przyjemność czytać. Tym razem jest dużo poważniej, choć i śmiesznych momentów nie brakuje. Jedyne, co się nie zmieniło to podobieństwo profesji bohaterów. Mają broń, jest ona bardziej wyszukana, ale to jest niezmienny czynnik.

Maślana jest płatnym zabójcą. Zabija ludzi, dostaje za to pieniądze i obie strony są zadowolone. Jego kolejne zlecenie, trochę się różni od poprzednich. Ma siedzieć na leśnej drodze i nie przepuszczać nikogo, a co za tym idzie, zabić intruzów. Robota prosta i jak dla niego, mało wyczerpująca. Ale to dopiero początek, tego co go czeka. Po udanym zakończeniu fuchy, ma być ochroniarzem swojego zleceniodawcy. Pakuje się w duże bagno, choć sam nie do końca wie w jakie dokładnie, mimo to podejmuje się kolejnego zlecenia, w końcu, w grę wchodzą duże pieniądze. Kto by się nie pokusił na taką sumę, kiedy konto puste…

Kolejne dzieło autora, nie jest wymagającym czytadłem. Wystarczy jeden wieczór i książka przeczytana. Ot taka lekka lektura, gdyby nie sceny rodem wyjęte z krwawych kryminałów i horrorów. Podczas czytania, dość często łapałam się na tym, że porównuję książkę do filmu „Kill Bill”. Faktycznie, pewne podobieństwo można zauważyć, ale tyczy się to tylko scen, gdzie głowa odpada od reszty ciała.

Maślana, to bardzo ciekawa postać. Nie brak mu charyzmy, a higieny osobistej już tak. Pierwsza moja myśl - on musi być opóźniony w rozwoju. I tego zdania nie zmieniłam. Jest bardzo małomównym człowiekiem, nie zadającym żadnych pytań. Zlecenie to zlecenie, a powody targające pracodawcami, to już ich sprawa. Nie jest zdolny do odczuwania uczuć. Litość i współczucie są mu obce, bliżej mu do śmierci, z nią już zdążył się zaprzyjaźnić. Dopiero z czasem można zauważyć, jakiekolwiek zmiany w jego zachowaniu. Po jakimś czasie budzi się w nim ciekawość. Zaczyna zadawać pytania, ale tylko w swojej głowie. Posługuje się bardziej wyszukaną bronią niż zwykłe pistolety. I zawsze jest bardzo dobrze uzbrojony.  

Niestety, nie mogę stwierdzić, że książka trzyma niesamowicie w napięciu. Owszem wzbudza ciekawość, ale napięcie, to pojęcie obce. Brakowało mi drastycznych zwrotów akcji, momentów zaskoczenia, przynajmniej człowiek by się nie nudził. A tu wszystko wyłożone jak na tacy, można przewidzieć, co będzie dalej. Do porządnego kryminału tej książce daleko, ale parodią tego gatunku jest na pewno. Wskazują na to, przerysowane sceny krwawych jatek. Autor oparł wszystko na dwóch słowach akcja i żądza mordu. Mordu w tym przypadku nie brak, a akcja kuleje, cała reszta to tylko dodatek, który jest całkiem znośny.

Pod sam koniec książki robi się o wiele ciekawiej. Pojawiają się komplikacje w życiu głównego bohatera, a co za tym idzie, szansa na coś lepszego dla czytelnika. Tylko ten koniec za szybko przychodzi i teraz trzeba czekać na kolejny tom, aby się przekonać, czy autor bardziej się postara. Inaczej, pozostania to tylko podrzędna parodią, czegoś co mogło być naprawdę dobre i mocne. Według mnie brakuje tutaj dopracowania. Teraz wszystko zależy od Pana Krupy w jak ukierunkuje swoje dzieło. Trzymam kciuki, aby drugi tom, trafił na właściwe tory i zupełnie zaskoczył.

Tak naprawdę, mam mieszane uczucia do tej pozycji. Oprócz wyżej wymienionych błędów pojawiają się także plusy. Otóż postacie są największym atutem całej tej historii. Każdy bohater ma swoją własną osobowość z głębszym dnem, autor bardzo dobrze wykreował swoich bohaterów, niestety podupadła na tym cała reszta.   

Moja ocena: 3/10

Liczba stron: 211

Data premiery: 10.03.2015

Wydawnictwo: Psychoskok