Natasha Preston - Będziesz moja

Natasha Preston nie należy do grona moich ulubionych autorek, ale nie zamierzałam jej skreślać tak od razu… po dwóch książkach spod jej pióra, przyszedł czas na tę trzecią. Będziesz moja to najnowsza propozycja od wydawnictwa Feeria Young, miałam cichą nadzieję, że tym razem nie okaże się to zmarnowany czas na kolejną beznadziejną i przesłodzoną lekturę. Nie miałam wielkich oczekiwań wobec tej pozycji, wręcz bałam się oczekiwać czegokolwiek… wiedziałam, że autorka lubi wpadać ze skrajności w skrajność. W sumie byłam pewna, że i tym razem będzie tak samo. Taka już ze mnie pesymistka, a może realistka? Czy styl pisania da się zmienić tak łatwo? Co tym razem oferuje nam Natasha Preston?

Gdy nadchodzi wieczór, zaczyna się ten moment, który studenci wręcz uwielbiają – czas na imprezę!

Kiedy Lylah i jej współlokatorzy szykują się do wyjścia, rozbrzmiewa dzwonek do drzwi… Nikt za nimi nie czeka, za to na wycieraczce leży koperta. Zbliżają się walentynki, a tym samym zaczynają się pojawiać anonimowe listy miłosne, a także inne dziwne psikusy… ten jest zaadresowany do Sonny’ego.

I może byłby to żart, gdyby Sonny nagle nie zniknął. Zabawa właśnie się skończyła… na wycieraczce znów pojawia się list – TWOJA KOLEJ.

Kto stoi za zniknięciem Sonny’ego?

To jest pierwsza książka autorki, przy której nie miałam do czego się doczepić. Nie wiem, czy to dlatego, że miałam gorączkę podczas czytania i mój umysł potrzebował czegoś bardzo lekkiego do czytania, czy może dlatego, że pisarka tym razem nie przekoloryzowała pojawiającej się miłości między bohaterami, a może powód był całkiem inny… na to nie jestem w stanie odpowiedzieć. Ogólnie lektura była dobra. Taki kryminał klasy B lub C, który ma wzbudzić w nas dreszczyk emocji. Czasem robi to lepiej, czasem gorzej, jednak nie jest tragicznie. I spokojnie mogę na ten moment stwierdzić, że jestem zadowolona z tego, co przeczytałam i może sięgnę po kolejne książki autorki.

„Twoje serce będzie moje.”

Lylah to dziewiętnastoletnia studentka, która niespełna dwa lata wcześniej przeżyła ogromną tragedię. W walentynki straciła rodziców i od tamtej pory nienawidzi tego święta. Wszystkie miłosne dekoracje wzbudzają w niej mdłości. Na całe szczęście został jej też brat, który w tym najgorszym okresie bardzo ją wspierał i to dzięki niemu się podniosła z dołka. Teraz już może iść spokojnie naprzód, nie wracając myślami do wydarzeń z przeszłości. Zaczęła nowe życie. Ma piątkę oddanych przyjaciół, z którymi mieszka. Są bardzo zgraną paczką, mimo bardzo różniących się od siebie charakterów. Dziewczyna skrywa również jeden sekret, ale tylko przed Chace’em… bo to w nim właśnie się kocha. Gdyby tylko czuł do niej to samo…

Żeby jednak nie było tak kolorowo, książka ma swoje wady. Już na samym początku jesteśmy w stanie odgadnąć, kto stoi za zniknięciem chłopaka. Nieudolność policji, która zajmuje się tą sprawą, może razić po oczach, ale w sumie nie takie rzeczy słyszy się w wiadomościach, by było to aż tak niewiarygodne. Zachowanie naszych bohaterów też trochę odbiega od normy, bo po czymś takim powinni być przerażeni, a u nich tego kompletnie nie widać. Żyją tak, jakby nic się nie stało i wystawiają się na niepotrzebne ryzyko. Podanie na talerzu osoby, która niby stoi za tymi zniknięciami, by odwrócić naszą uwagę od właściwego sprawcy, też zostało nieudolnie poprowadzone. Mimo tych niedociągnięć, które można było lepiej dopracować, to historia jest całkiem logicznie poprowadzona.

Pierwszy mój podejrzany był tym ostatnim, choć po drodze rozważałam inne możliwości, tym samym zakończenie nie było dla mnie jakimś zaskoczeniem. To było zbyt proste i zbyt oczywiste. Ktoś, kto czyta wiele młodzieżówek, spokojnie wyłapie schemat, którym w tym przypadku posługuje się autorka i mimo że w pewnym momencie chyba zdała sobie sprawę z tego, że trochę popsuła ten wątek, nie udało się jej tego uratować. Sam epilog, co niekoniecznie mi się podoba, pozostaje otwarty… Czy doczekamy się drugiego tomu? Bardzo możliwe, choć ja mam cichą nadzieję, że jednak nie. Wszystko w tym momencie zależy od pisarki…

Głównym problemem Natashy Preston jest kreacja bohaterów. W każdej jej książce można zauważyć, że albo doda im czegoś za dużo, co sprawia, że momentalnie stają się niewiarygodni, albo są zbyt płytcy… choć tu przyznam, że sprawca, całkiem nieźle został wykreowany. Gdyby nie to, to jej książki zdecydowanie byłyby lepsze. A tak pozostają przeciętne…

Moja ocena: 6/10

Liczba stron: 320

Data premiery: 31 października 2018

Wydawnictwo: Feeria Young