Becca Fitzpatrick - Cisza

Po emocjonującym zakończeniu poprzedniego tomu, przyszedł czas na poznania, a raczej przypomnienie sobie dalszego ciągu wydarzeń. Niestety, wiedziałam co będzie na początku lektury i wcale mi się to nie podobało. Jednak aby napisać dla was recenzję, musiałam przeczytać książkę „od deski do deski”

Nora budzi się na cmentarzu. Nie wie jak się na nim znalazła, ani co robiła w tym miejscu. Gdy dozorca pilnujący cmentarza próbuje ją przegonić, informuje ją, że jest już wrzesień, a ona była pewna, że to kwiecień. Kolejne informacje o tym, że była porwana i przetrzymywana przez jedenaście tygodni, wzbudzają w niej strach. Pragnie dowiedzieć co się kto ją porwał i dlaczego nic nie pamięta. Jedyna rzecz, którą sobie przypomina to czerń, nie wie tylko co to oznacza. Czyżby umysł gdzieś głęboko w pamięci pamiętał? A jakby tego było mało to jej mama spotyka się z Hankiem Millerem…

Amnezja nie jest czymś co może się komuś podobać. Głęboka pustka może irytować, a najgorsze jest to, gdy bliscy nie mówią ci całej prawdy. Każdy może cię oszukać i ty będziesz tego nieświadomy. Tylko jak spośród wielu osób sprawdzić kto kłamie? Nora znalazła się właśnie w takiej sytuacji, nie pamięta nic z ostatnich pięciu miesięcy, w tym także Patcha. Jej siła woli, aby poznać prawdę jest zadziwiająca. Już nie jest grzeczną ułożoną dziewczynką. Co raz więcej się buntuje, choć udaje, że wierzy we wszystko. Podświadomie pamięta  niektóre słowa, zwroty z jej dawnego życia, nie wie tylko co one oznaczają, ale to tylko igła w stogu siana. Czy znajdzie się ktoś, kto wyzna jej prawdę?

W tej części czytelnik może nabawić się nerwicy. Podczas czytania wiemy i układamy sobie wszystko w głowie, ale nasza bohaterka nie pamięta. Chce się krzyczeć, bić i drapać pazurami, a to nic nie pomoże, trzeba dużo cierpliwości, o którą bardzo trudno, bo jak siedzieć spokojnie i bezczynnie skora tam się tyle dzieje. Szkoda, że czasami nie można przenieść się do świata książki.  Z jednej strony widzimy bezmyślność postaci, ale z drugiej jak już wiemy czym się to kończy, to zaczyna się kibicowanie i trzymanie kciuków. To jest czysty obłęd.

I pomyśleć, że przeczytałam to już drugi raz, a czuje się jakbym czytała to po raz pierwszy w swoim życiu. Coś niebywałego, ale bardzo mi się to podoba. Mogę na nowo przeżyć całą historię i nic nie traci na wartości. Nie chcę kusić losu, bo przede mną ostatnia część i już się boję, co będzie się ze mną działo kiedy będę ją czytała. Nie wiem tylko kiedy ta chwila nastąpi, ale byle jak najszybciej.

Cały czas się zastanawiałam, co jest takiego fenomenalnego w tej historii, dlaczego tak mi się podoba ta seria. I chyba znalazłam odpowiedź, wydaje mi się, że świadomie lub nieświadomie, znowu bym chciała mieć szesnaście lat. Jakbym mogła tak zrobić i się cofnąć w czasie… Dobra, innym razem, chyba za bardzo się rozmarzyłam…

Podsumowując, przydadzą się jakieś tabletki na uspokojenie i inne relaksujące rzeczy. Cierpliwość, cierpliwość i jeszcze raz cierpliwość, tego właśnie trzeba przy tej książce. Emocje sięgną granic, akcja przyspieszy i już się nie zatrzyma. Manipulacje, które można zobaczyć, bardzo szybko obrzydną, a cała reszta rozbudzi ciekawość. Jesteście na to gotowi?

Moja ocena: 10/10

Liczba stron: 2011

Rok wydania: 400

Wydawnictwo: Otwarte