Anna Todd - After. Już nie wiem, kim bez ciebie jestem

Pierwsza część After (recenzja tutaj), wywołała we mnie skrajne emocje, przez co nie mogłam się doczekać kolejnego tomu. Gdy w końcu nadeszła ta chwila i lektura trafiła w moje ręce, byłam podekscytowana jak małe dziecko. Rzuciłam wszystko i zabrałam się za czytanie. Tak długo wyczekiwany moment, w końcu nastąpił. Znów mogłam się delektować tą historią, która podbiła moje serce swoją oryginalnością. Ale czy moje oczekiwania zostały zaspokojone?

Świństwo jakiego dopuścił się Hardin, jest niewybaczalne. Tessa próbuje się pozbierać po upokorzeniu jakiego doświadczyła, a Hardin jej tego nie ułatwia. Nęka ją telefonami i wiadomościami, wszędzie gdzie próbuje się ukryć, on ją tam znajduje. Oboje cierpią i wydaje się, że nie mogą żyć bez siebie. Ale czy Tessa jest w stanie wybaczyć Hardinowi, a on zmienić się dla niej? A może dziewczyna wpadnie w ramiona Zeda, który cały czas kręci się wokół niej? To właśnie Zed wydaje się być tym właściwym facetem, takim jakiego Tessa chciała zawsze mieć i widziała go w Hardinie…  Ale jest jeszcze Trevor, on także nie jest obojętny na wdzięki dziewczyny. Kogo wybierze i jakie będą tego konsekwencje?

„After. Już nie wiem, kim bez ciebie jestem”, jest pierwszą książką, którą porzuciłam w trakcie czytania dla innej pozycji. Byłam już w połowie lektury i z czystym sumieniem mogłam ją przerwać i wziąć się za inną, oczywiście później do niej wróciłam. Nie miłosiernie mnie irytowała, pierwsza część była fascynacją, druga porażką. Autorka zbyt bardzo odeszła od koncepcji pierwszego tomu, zmieniła namiętność w chorą plątaninę. Schematy trójkątów czy czworokątów, są już zbyt oklepane i myślałam, że w tym przypadku tego nie znajdę. I niestety, nawet odliczałam strony, kiedy ta męczarnia się w końcu skończy. Przy prawie ośmiuset stronach, było to frustrujące, bo w bardzo ślimaczym tępię pokonywałam kolejne kartki.

Mogłoby się wydawać, że Tess już dojrzała i się zmieniła. Nic bardzo mylnego. Dalej jest zagubioną sierotką, która nie umie podjąć żadnej decyzji. Jej pamięć jest bardzo krótka, a rozum bardzo malutki. Do tego czuje się oszukana, zdradzona i rozbita. Poszukuje wsparcia wszędzie tam, gdzie nie powinna. Z grzecznej ułożonej dziewczynki, stała się lekkomyślną idiotką, która najpierw coś robi, a później myśli. Przecież to do niej nie podobne – ona zawsze wszystko planowała. Nie tym razem. Hardin, jak na furiata przystało, dalej daje upust nerwom poprzez bijatyki i alkohol. Jego porywczość przybrała na sile, ale ogromnie cierpi. Jednak to chyba jeszcze za mało, aby się zmienił.

Przez osiemset stron w kółko był wałkowany jeden i ten sam scenariusz. Owszem jest on inny od mojego wyobrażenia, mniej cukierkowy, a bardziej łzawy, ale bardzo denerwujący. Ile razy można mówić jedno i to samo i robić całkiem co innego? To było nudne, nawet brakuje mi określenia, jak to nazwać. Wydawałoby się, że taki scenariusz jest mało realny, jednak wiem, a nawet znam takie przypadki, które są niemal identyczne. Mimo wszystko i tak nie mieści mi się to w mojej głowie, przecież tak nie można żyć, ani ciągnąć tego bez końca. Czasami to prawda, że w tak grubych książkach, nie może być nic dobrego, a jedynie tylko jedno i to samo…

Brakowało mi w tej części dawki emocji, takiej jak dostarczyła mi autorka przy pierwszym tomie. W drugim można wpaść tylko w depresje lub stracić wszystkie włosy na głowie. Pisarka postawiła sobie dosyć wysoko poprzeczkę i nie udźwignęła tego ciężaru. Zbyt mało emocji, nawet zakończenie jej nie wyszło. Poprzednio szokowało, teraz było słabe i bez polotu. Kolejny ciekawy pomysł, który nie został wykorzystany poprawnie. Teraz już nie mam nie odpartej chęci na kontynuację, przeczytam jak będę miała okazje, a może i wcale. Bardzo się zawiodłam, nie tego się spodziewałam. Myślałam, ze będzie to kolejna rewolucja. Niestety, rzeczywistość minęła się z wyobraźnią. 

Moja ocena: 2/10

Liczba stron: 768

Data premiery: 6 kwietnia 2015

Wydawnictwo: Znak