Stefania Jagielnicka-Kamieniecka - Namiętność niejedno ma imię

To już moje drugie spotkanie z twórczością Pani Stefani Jagielnicką – Kamieniecką. Pierwsza książka autorki w moim odczuciu była dobra (recenzja tutaj). Zaś jeżeli chodzi o drugą myślałam, że będzie na równym poziomie, co pierwsza, a może nawet i lepszym. Pamiętając w jakim gatunku pisała autorka, spodziewałam się podobnej historii, a to mogło tylko zwiastować bardzo ciekawą lekturę.  A jakie odczucia towarzyszyły mi w trakcie czytania – przekonajcie się sami…

„Powieść stanowi, między innymi, frapujące studium różnych rodzajów namiętności. Jej duchowych odmian, lecz również tych, wynikających z biologiczno-chemicznej burzy hormonów, czy też z perwersyjnych fantazji. Te cielesne prowadzą do tragicznych konsekwencji. Duchowe – niekoniecznie, a przy tym przedstawione są w porywający sposób.

Główna bohaterka Martyna jest zahukana, melancholijna i skryta, gdyż nigdy nie zaznała matczynej czułości i w ogóle nie zna swego ojca. Jedyny sposób na złagodzenie poczucia wyobcowania stanowi dla niej akt seksualny. Gdy poznaje jakiegoś mężczyznę, od razu idzie z nim do łóżka i zakochuje się nieprzytomnie. Niestety, zawsze bez wzajemności, na co ma też wpływ pewna jej wstydliwa, intymna ułomność. W poszukiwaniu swego rodziciela naraża się na upokarzający seks z dwoma lowelasami, w tragikomiczny sposób odgrywającymi role jej ojca i wujka. Inny mężczyzna okazuje się zboczeńcem, który ją oszałamia kokainą, więzi i maltretuje, co doprowadza dziewczynę do psychozy i pobytu w szpitalu psychiatrycznym. Jej matkę namiętne pragnienie kupna drogich skrzypiec doprowadza do prostytucji. Zakochany w Martynie młody muzyk uwikłany jest w homoseksualny stosunek z krytykiem muzycznym, który zostaje zamordowany przez jednego z przypadkowych kochanków.

Jednak najbardziej ekscytujące są karty powieści przedstawiające namiętną, romantyczną miłość, jako związek dwóch dusz, skutych nierozerwalnym, zapisanym w gwiazdach, łańcuchem przeznaczenia.

Jest to niezwykła opowieść. Dramatyczna, nabrzmiała emocjami. Jej ułomni bohaterowie wzbudzają naszą empatię, gdyż autorka sięga w głąb kobiecej duszy i serca wrażliwego młodzieńca. Świetna, wciągająca i poruszająca lektura”

Sam opis książki jest bardzo intrygujący. Jednak środek mnie rozczarował. Szukałam na stronach powieści namiętności, którą miałam tu znaleźć, wedle opisu. Niestety, nie znalazłam jej. Owszem były momenty, w których dochodziło do zbliżeń seksualnych, ale nie nazwałabym tego namiętnością. Autorka ucinała wszystko za nim na dobre zdążyło się cokolwiek rozpocząć. Widocznie mamy dwa różne pojęcia słowa namiętność. I bez alkoholu i kokainy, nie ma możliwości, aby „namiętność” się pojawiła.

Martyna mieszka w Wiedniu, nie czuje się polką, a Austriaczką. Od lat wyobraża sobie swojego ojca jako bogatego biznesmena, który pochodzi z Wiednia. W pewnym momencie szuka go w przypadkowych starszych mężczyznach. Oprócz tego ma problem z mężczyznami i określaniem uczuć wobec nich. Każdy kto ją przygarnie do łóżka, to ten jedyny. Zwraca uwagę mężczyzn swoim wyglądam. Mając piękne, naturalne długie blond włosy i prawie idealna figurę, której niedoskonałości, to krótkie nogi i mały biust, nie ma mężczyzny, który przeszedłby obojętnie obok niej. A ona przez to od razu traci głowę. Mająca dwadzieścia sześć lat dziewucha, nie posiada rozumu, a może nawet jest opóźniona w rozwoju psychicznym.

Chyba już nie uda mi się przekonać do twórczości autorki. Po raz kolejny zawiodłam się na tym, co stworzyła. Przynajmniej „Zabójstwo z urojenia” było ciekawe i niosło ze sobą jakieś przesłanie, a tutaj wszystko jest zwykłym rozczarowaniem. Styl mnie odpychał, a to co pisarka próbowała przekazać poprzez tę lekturę, jest dla mnie jedną niewiadomą. W żadnym wypadku nie mogłam zrozumieć postępowania głównej bohaterki, a tym bardziej jej toku rozumowania. Moja pięcioletnia córka ma więcej oleju w głowie niż bohaterka powieści. Skoro nie umie odróżnić co jest dobre, a co złe, to znak, że jest z nią coś nie tak. Nie wierzę, że ktoś mógłby sądzić inaczej.

Dodatkowo pojawiają się dodatkowe opisy innych bohaterów, mniej ważnych dla całej historii. Wciśnięte ni z gruszki, ni z pietruszki. I tak się zastanawiam po co one się tam znalazły. Czyżby w niektórych momentach brakowało pomysłu na ciągnięcie tej błazenady, a może trzeba było zapchać czymś strony, aby książka zyskała większą objętość? Kolejny absurdalny pomysł, odstraszający czytelnika, a najgorsze jest to, że wybijało to z rytmu i dezorientowało. Kilkukrotnie odkładałam książkę na bok, musiałam ochłonąć od tej głupoty. Często parskałam i wybuchałam histerycznym śmiechem. Mało brakowało, a waliłabym głową w ścianę.

Moja ocena: 1/10

Liczba stron: 181

Data wydania: 20 luty 2015

Wydawnictwo: Psychoskok