Jadwiga Wojtczak-Jarosz - Kobiety Afryki - obyczaje, tradycje, obrzędy rytuały Cz. II

Po pierwszym udanym spotkaniu z „Kobietami Afryki” (recenzja tutaj), nie mogłam się doczekać kiedy będę mogła zapoznać się z kolejną częścią. Na tę chwilę musiałam długo czekać, a gdy książka pojawiła się u mnie na półce, musiała jeszcze poczekać na swoją kolej. W ten sposób moment ponownego zagłębienia się w tę historię cały czas się odwlekał. Pocieszającym faktem jest to, że gdy tylko w końcu zaczęłam ją czytać, nie mogłam się od niej oderwać. Czy było warto tyle na nią czekać?

Druga część książki „Kobiety Afryki, obyczaje, tradycje, obrzędy, rytuały", to zdecydowanie książka dla dorosłych. Autor nie szczędzi nam wrażeń i opisów drastycznych scen, nieznacznie tylko złagodzonych w dialogach dzięki empatii dyskutantów, znanych nam już z pierwszej części oraz stosowanych przez nich fachowych medycznych określeń. Odwiedzając szpitale odkrywamy przed Czytelnikiem świat młodocianych prostytutek; ich młody wiek szokuje, chociaż jest tak charakterystyczny dla Afryki. W szpitalach większych ośrodków uniwersyteckich zauważyć można oznaki wielkiego postępu: są instytuty badawcze, pojawia się dobra aparatura do badań diagnostycznych i naukowych. Czytelnik może zaobserwować również pierwsze rozpoznawalne objawy AIDS w Afryce.

Pierwsze, co rzuca się w oczy po wzięciu książki do ręki, to jej objętość. Jest dwa razy grubsza niż poprzednia część. Ale w środku znajduje się mniej zdjęć niż poprzednio, nad czym ubolewam, bo są bardzo ciekawym dodatkiem do całej opowieści. I to nie jedyna rzecz, która mnie rozczarowała. Mimo że pierwsza tom wzbudzał we mnie wiele emocji, teraz czuje się zniesmaczona. Autorka próbując przybliżyć nam aspekty życia na Czarnym Lądzie, wiele rzeczy spłyciła do krótkich rozmów, między bohaterami. Nie zagłębiała się w temat, tak jakbym tego oczekiwała. A to bardzo mnie zirytowało.

„Całkiem spore ilości pestycydów wykrywa się już nawet w mleku karmiących matek.”

Feliks przyzwyczaił się już do nowego życia. Cały czas odkrywa kolejne absurdalne prawa, którymi rządzi się ten kontynent. Próbuje zrozumieć logikę miejscowych, a swoim kursantom stara się zmienić tok myślenia. Nie wszystko jest takie proste, jakby mogło się wydawać. Pozostają jeszcze problemy z Polski. Jego żona wciąż nie dotarła do niego i nie zanosi się aby szybko to zrobiła. Feliks czuje się jak maszynka do robienia pieniędzy, ale nie zamierza wysyłać więcej niż pozwala na to obowiązujące prawo.

„- O statystyce nie może być mowy, bo większość porodów odbywa się poza szpitalem, zwłaszcza w obszarach wiejskich. I tam, jak się mogłam zorientować, umieralność okołoporodowa jest bardzo wysoka.”

Wiele wątków, które przedstawia autorka, są pobieżnie opisane. Nie mam pojęcia ile jest w tym zawarte autentycznych wydarzeń, a ile fikcji literackiej, ale brakowało mi większego zaangażowania w historię. Wszystko jest napisanie lakonicznie, a to czym zaczyna się interesować czytelnik, szybko jest zastąpione innym tematem. Niby główny bohater, ni z gruszki, ni z pietruszki, zaczyna się przejmować pewnymi zdarzeniami, a później bardzo szybko zapomina, że czymś się zajmował. Brak w tym jakiejkolwiek logiki. Bardzo ciężko odnaleźć się też w czasie. Brakuje jakiejkolwiek wzmianki, która by naprowadziła na rok opisanych zdarzeń.

„… Ja się też z tym zdążyłem już spotkać. Potem dziecko wychowuje dziecko i dźwiga je na plecach, bo samo zbyt małe jeszcze, żeby w chuście na biodrach. Czy to wynik gwałtów na nieletnich, czy wydawania dziewczynek za mąż w tak młodym wieku?”

Nie mniej jednak, zostały nam przybliżone podstawowe informacje. Pierwsze objawy AIDS, wygląd opieki medycznej czy prostytucja. Obrzędy kulturowe i wierzenia, które niestety są ciężkie do zrozumienia. Tylko w tym wszystkim brakowało głębszego rozwinięcia tematu. Kilka suchych faktów, to nie jest wystarczające, to dowiemy się z telewizji, a od tej książki wymagałam przekazania informacji, w sposób, który wstrząsnąłby mną i innymi czytelnikami. Opisana natura i miejsca nadrabiają braki w fabule. Charakterystyka krajobrazu jest piękna i rozbudza wyobraźnię. Oby następna część była lepsza niż ta o ile taka będzie.

Moja ocena: 3/10

Liczba stron: 256

Data premiery: 17 maja 2015

Wydawnictwo: Psychoskok