Elizabeth LaBan - Zaliczenie z tragedii

„Zaliczenie z tragedii” przykuło moją uwagę swoim tytułem, inaczej nie wiem czy bym nie przeszła obok tej pozycji, w ogóle jej nie zauważając. Oprócz tego powieść zaintrygowała mnie swoim opisem, coś tknęło we mnie, przez co wiedziałam, że musze ją przeczytać. W sumie, to nie mogłam się doczekać kiedy nadejdzie przesyłka. Potem, jak zwykle, pojawiły się obawy, że może jednak to nie był dobry wybór i popełniłam błąd. Przecież nikt nie lubi męczyć się podczas czytania… Jak było w rzeczywistości? Przekonacie się w dalszej części recenzji.

Po wakacyjnej przerwie Duncan wraca do szkoły. To już ostatnia klasa i dzięki temu przynależą się uczniom pewne przywileje. Jednym z nich jest pokój jedno osobowy, w którym poprzedni lokatorzy ostatniej klasy, pozostawili po sobie skarby dla swoich następców. Jednak i w tym wszystkim są pewne minusy. Nikt nie chce dostać ostatniego pokoju. A przy okazji nadszedł czas na napisanie zaliczenia z tragedii.

Duncan zapoznaje się ze swoim skarbem, który według niego jest bezwartościowy i głupi. Z każdym kolejnym dniem zmienia zdanie, ale przychodzą też obawy o wspomnienia… Właśnie nadszedł czas, aby zapoznać się z kulisami wydarzeń z ubiegłego roku. Tragiczne wspomnienia powracają…

Pierwsze, co mi się kojarzy z tym tytułem, to szkoła. Oczywiście, tego elementu  w tej książce nie brakuje. A jednak, nie jest to coś, czego można byłoby się spodziewać. Poznajemy dwie historie. Pierwsza pochodzi z okresu, kiedy Duncan był w trzeciej klasie liceum (przeszłość), a druga jest w czasie rzeczywistym. I z cała pewnością mogę stwierdzić, że o wiele bardziej interesowała mnie właśnie ta przeszłość, niż to co działo się w życiu głównego bohatera. Może istotnym faktem w tym momencie jest to, że autorka również bardziej skupiła się nad rozbudowaniem rozdziałów z minionych wydarzeń. Narracja w rozdziałach, gdzie powracało się do Duncana, kulała. Ale była znośna, gdyż rozdziały były krótkie i nie zagłębiały się w życie chłopaka.

Duncan to młody dorosły, który nie może poradzić się z tragicznymi wydarzeniami z ubiegłego roku szkolnego. Dla niego to temat tabu, ale cały czas gdzieś się przeplata i nie daje o sobie zapomnieć. Chłopak zamknął się w sobie, odrzucił możliwość związku z dziewczyną, która mu się podobała. Nie utrzymywał z nią żadnego kontaktu, mimo że chciał z nią porozmawiać, ale zawsze brakowało mu odwagi. Sam nawet nie dopuszczał do siebie myśli, tego co się z nim dzieje. Po prostu był zagubiony. Powrót do minionych wydarzeń, wiązał się z przerażeniem. Strach był zbyt silny, nie pozwalał iść na przód.  

Autorka stworzyła książkę, w której znajdziemy dużo wartościowych cech. Od lekkomyślności po miłość i konsekwencje swoich wyborów. Widzimy jakimi prawami kieruje się wiek dorastania i pozornej dorosłości. Tam gdzie brak zdrowego rozsądku, zawsze musi się coś wydarzyć. Nie ważne czy ktoś będzie miał większe lub mniejsze szczęście i tak odczuje skutki swojego zachowania. Głębia zawartego przesłania jest fascynująca. Pokazuje jaka młodzież jest i jaka potrafi być. Ta kumulacja uczuć, wylewa się z kart lektury. Trafiając głęboko do naszej podświadomości. Choć, co zadziwiające nie wpłynęły na mnie tak jakbym tego oczekiwała.

Powieść ma swoje wady i zalety. Mimo wszystko była to cudowna książka, która będę często wspominać. Z powodu braku czasu czytałam ją aż tydzień, ale zawsze o niej pamiętałam i w każdej wolnej chwili rzucałam się na nią, głodna czytelniczych wrażeń. Od samego początku pozycja była niesamowicie wciągająca, a w przerwach zawsze powracałam do niej w pamięci, zastanawiając się co będzie dalej.  Szkoda tylko, że przy tak dopracowanych elementach całej historii, ucierpiały na tym drobne szczegóły. W końcu nic nie jest idealne.

Moja ocena: 7/10

Liczba stron: 328

Rok wydania: 2014

Wydawnictwo Akapit Press