Veronica Rossi - Wielki Błękit

Nie mogłam odpuścić sobie tej pozycji. Poprzednie dwie części czytałam z wypiekami na twarzy. Czas było zakończyć tę trylogię, gdyż to już ostatni tom przygód Ari i Perry'ego. Jak ja nie lubię zakończeń, zresztą kto je lubi? Pewnie jesteście ciekawi czego można się spodziewać po „Wielkim Błękicie”.. W takim razie postaram się zaspokoić waszą ciekawość.

Aria i Perry muszą wymyślić plan jak odzyskać Cindera, a przede wszystkim jak dostać się do wymarzonego celu, jakim jest Wielki Błękit. Plan wydaje się być ryzykowny, trzeba przedostać się do bazy Hessa i Sabl’a, wykraść im poduszkowce, odzyskać Cindera i zdobyć współrzędne upragnionego celu. Wszystko wydaje się być proste, jednak łatwiej powiedzieć niż wykonać. Już w pierwszej fazie planu, Soren wszystko psuje, a kolejna wpadka jest winą Roar’a, co tylko skutkuje ich uwięzieniem… Co teraz się z nimi stanie, co stanie się z ich planami i marzeniami? Co stanie się z plemieniem Fal? Byli prawie u celu, czy są skazani na porażkę, czy to już ich koniec?

Minęło sporo czasu odkąd czytałam „Przez bezmiar nocy”, co skutkowało lekkim zagubieniem. Już po paru stronach odzyskałam pamięć i dezorientacja minęła, całość zaczęła się układać w spójną historię, jakbym poprzednią część czytała, nie dalej niż dzień wcześniej, a przecież minęło ponad pół roku. Najlepsze jest w tym wszystkim, że lektura nie straciła swojego uroku.

W tej części bohaterowie przechodzą ewolucję charakteru. Stają się bezwzględni i pałają rządzą zemsty, oczywiście nie wszyscy. Sabl najbardziej mnie przerażał, nie cofał się przed niczym. Do swojego celu dążył po trupach. Roar też nie był tym samym chłopakiem co wcześniej, jego w tym wszystkim najbardziej było mi szkoda. Osadnicy, których uratowali, całkowicie się izolowali od Wykluczonych, nie mieli najmniejszej chęci się zaprzyjaźniać. Atmosfera była napięta, a koniec co raz bliżej. Przy takich humorach, przecież nie mogli razem nic stworzyć.

Tak, napięcie i niepokój utrzymuje się do samego końca. Znajdziemy wiele scen bardzo brutalnych i odrażających. Wręcz były odpychające. W niektórych momentach, łzy same ciekły mi po policzkach, niechętnie się do tego przyznaję, ale jednak tak było. Lektura była bardzo emocjonalna. Natężenie emocji było bardzo duże i wpływało także na mnie, jako czytelnika. Nie powiem, autorka świetnie dobrała skrajne emocje, co tylko spowodowało bardzo dużą niepewność. Przez to wszystko złamałam swoją zasadę i zaglądnęłam na sam koniec, aby wiedzieć jak to się skończy. Nigdy do tej pory tego nie zrobiłam, więc gratuluję autorce, że jej udało się zmusić mnie, do takiego posunięcia.

Nie mniej jednak, żałuję, że to już koniec. Chciałabym jeszcze, choćby jeszcze jedną część, która doprowadziłaby wszystko do końca. Wydaje mi się, że nie wszystko zostało zakończone, bynajmniej nie tak jak powinno. Wiele wątków zostało rozpoczętych i niedokończonych. Pozostał jedynie niedosyt, samemu trzeba układać sobie w głowie, dalsze losy tej historii. Może autorka pozostawiła sobie furtkę, gdyby jednak zdecydowała się dopisać kontynuację. Kto wie, co może się zdarzyć. Wiem jedno z chęcią przeczytałabym dalszą część tej opowieści.

Brakowało mi większego rozwinięcia wątku miłosnego, wszystko zeszło na dalszy plan, a pozostała walka o przetrwanie. Miłość gdzieś w tym wszystkim się zgubiła, owszem była, ale spłycona, wszystko to było jakby udawane, po prostu czegoś mi w tym wszystkim brakowało. Nie umiem sprecyzować czego dokładnie, brakuje mi jakiegoś słowa, może po prostu było to zbyt płytkie, zbyt powierzchowne. Choć jakby patrzeć na to, co działo się w książce, to chyba zabrakło w tym wszystkim czasu na miłość. Za dużo się działo, aby gdzieś jeszcze wpleść więcej miłości. Chyba jednak czepiam się o szczegóły, więc lepiej już przestanę.

Veronica Rossi pochodzi z Brazylii. Jest autorką powieści post-apokaliptycznych dla młodzieży. Prawa do serii „Prze burze ognia” zostały sprzedane w 25 krajach, a książki stały się bestsellerami. Studiowała sztukę. Zaczęła pisać, gdy odkryła, że przy małym dziecku nie ma zbyt wiele czasu na to, by malować. Pisanie traktuje jak kompromis, bo dzięki temu może wciąż być kreatywna i realizować swoją pasję związaną z tworzeniem i sztuką. W wolnym czasie, kiedy akurat nie pisze, czyta, maluje albo odlicza minuty do chwili, kiedy będzie mogła wrócić do pisania albo tworzenia historii na temat istniejących jedynie w jej wyobraźni postaci.

Źródło: Wydawnictwo Otwarte

Moja ocena: 9/10

Liczba stron: 368

Rok wydania: 2014

Wydawnictwo: Otwarte