Lynn Weingarten - Piękne samobójczynie

„Piękne samobójczynie”, to nie tylko piękna okładka i intrygujący tytuł, czy opis… przynajmniej tak mi się wydawało na samym początku, kiedy ujrzałam tę pozycję w katalogu. Nie ma nic gorszego, kiedy zgłaszasz się po jakąś książkę, a później jakiś diabeł cię kusi, byś spojrzał na opinie. Później wchodzisz na polskie i zagraniczne strony, a tam okazuje się, że noty są bardzo niskie… w takim momencie zaczynają się obawy, przeklinanie samego siebie i odstawianie lektury na później. O tak, to idealnie opisuje, jakie targały mną uczucia. Lecz nadszedł ten moment, że potrzebowałam niezobowiązującego czytadła, które pochłonę w ciągu kilku godzin, więc padło na ten tytuł. Jak myślicie, co sądzę o „Pięknych samobójczyniach”?

June i Delia były przyjaciółkami – nierozłączne, zawsze razem, rozumiały się bez słów. Jednak jeden wieczór wszystko zmienił. Alkohol, dziwna gra, urwany film i przebłyski tego, co tam zaszło. Ich drogi się rozeszły, a teraz Delia nie żyje… nic już nie da się naprawić. Tylko, czy ona naprawdę odebrała sobie życie?

Mimo że wszystko na to wskazuje, to jest nieprawdopodobne. Nie mogła tego zrobić, nie w ten sposób! Ktoś musiał jej pomóc…

June desperacko próbuje odkryć prawdę, ale kolejne kawałki układanki, odkrywają coś, czego nikt się nie spodziewał. Iluzja, która otaczała June, właśnie zaczyna znikać. A prawda doprowadzi ją… No właśnie, dokąd?

No dobra, umiera dawna przyjaciółka, żyjąca dziewczyna nagle oprzytomniała, że tak właściwie to ją porzuciła, zamiast sobie wyjaśnić z nią tę sprawę i nagle targają nią wielkie wyrzuty sumienia. Gdzieś już podobnego coś czytałam, coś mi tam w głowie świta… a no tak, stary, jak świat schemat, kiedy wszystkie te zagubione kaczątka nagle budzą się po jakiejś tragedii lub innym większym wydarzeniu, że czas ponaprawiać parę błędów. Nuda. Więc, co można zrobić, aby książka jednak była ciekawa? Dorzucić kilka tajemnic, wpleść parę zawirowań fabularnych, dokopać głównej bohaterce, a na koniec lub tak w połowie lektury kompletnie ją zaskoczyć… to może się udać, ale czy na pewno?

„To nie jest ani twoja wina ani nikogo innego. Delia była popieprzoną dziewczyną, która zrobiła bardzo głupią rzecz i się zabiła. I to, że kłóciła się z jakimś facetem tuż przed śmiercią, niczego nie zmieni. Dlatego proszę, obiecaj mi, że skończysz już z tym wszystkim, bo inaczej zwariujesz.”

June to zwykła nastolatka, która ma zaniżoną samoocenę. Nie wierzy w swoje szczęście, a swojego chłopaka uważa za wygrana na loterii. Tylko że przy nim ciągle udaje pewną siebie dziewczynę, gra nadzwyczaj silną, bo wie, że on to lubi. A ona wcale taka nie jest. To Delia zawsze dawała jej tę siłę. To ona znała wszystkie jej sekrety, nawet ten największy o jej matce. Przecież obie miały gówniane rodziny, to ich łączyło. Oprócz tego June nie posiada przyjaciół, jest strasznie samotna. Przerwa świąteczna była dla niej okropna. Ona lgnie do ludzi, ale ludzie w zupełności się nią nie interesują… kiedyś było inaczej, Delia zawsze przy niej była i wypełniała tę pustkę.

„To, co wygląda na niezniszczalne, jest tak naprawdę wykonane z najcieńszego szkła. To, co wydaje się trwałe, może w każdym momencie trzasnąć, runąć, obrócić się w pył.”

To jedna z najbardziej powalonych i toksycznych książek, tego kwartału, a może nawet roku, lecz jeszcze za wcześnie by to stwierdzić. Ja wiem, że ona taka miała być, taki był zamysł i nawet nieźle to wyszło, ale… nie nazwałabym tego thrillerem psychologicznym. Raczej to zwykła młodzieżówka, pokusiłabym nawet o stwierdzenie, że z wątkami lekko absurdalnymi. Nie mogę powiedzieć, że są one niemożliwe do wykonania, ale na pewno pożądane przez większość głupkowatych nastolatków. I na pewno znajdzie wierne grono swoich odbiorców, przy tej akcji rodem z największych hollywoodzkich produkcji.

„Jeśli zostaniesz i będziesz walczyć, możesz przegrać. Czasem w obliczu niebezpieczeństwa, lepiej jest zwinąć się w kłębek i przeczekać.”

Co tu dużo mówić, może to nie jest wybitna książka, ale jest ciekawa. Szkoda tylko, że ta główna bohaterka bije wszelkie rekordy głupoty. Serio, ona jest zła. Błądzi jak we mgle, cały czas szuka dowartościowania, wiecznie chce należeć do jakiejś grupy, w której będzie mogła mówić „my”. Rozumiem, że samotność może wyprać mózg, ale chyba są jakieś granice? A może nie… nie wiem, pogubiłam się już w tym wszystkim. Desperacja wylewa się ze stron tej książki od samego początku, aż po sam koniec. Zakończenie również nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem, to musiało się tak skończyć i od początku jesteśmy na to przygotowywani.

Manipulacja, desperacja, pranie mózgu, pożądanie, toksyczność, kłamstwa – to tylko kilka cech tej powieści, a jest ich zdecydowanie więcej. Czy jesteście gotowi na taką lekturę? Nie mogę wam jej polecić, ale tez nie mogę stwierdzić, że jest beznadziejna, bo mimo wszystko ma coś w sobie. Jednak musicie pamiętać, że nie jest to książka najwyższych lotów, jeśli potrzebujecie coś lekkiego, będzie w sam raz.

Moja ocena: 5/10

Liczba stron: 336

Data premiery: 15 lutego 2018

Wydawnictwo: Feeria Young