Saru Hashino, PSYCHO-PASS Committee - Psycho-Pass 2 t.3

What Color? – to pytanie wciąż nas nurtuje. Wciąż nie dostaliśmy konkretnych odpowiedzi, by móc zrozumieć, o co chodzi tajemniczemu Kamuiemu. Kim jest? Czy istnieje naprawdę? Dlaczego jest nieuchwytny dla skanerów? To tylko część pytań, które nasuwają się po lekturze dwóch pierwszych tomików Psycho-Pass. Lecz teraz jesteśmy już na półmetku, więc sytuacja powinna się zacząć wyjaśniać. Przynajmniej miałam taką cichą nadzieję, kiedy siadałam do lektury. Choć znając ten tytuł… podświadomie czułam, że część wątków pewnie się skomplikuje. Byłoby zbyt pięknie, gdybyśmy mieli wszystko podane na tacy…

Inspektor Tsunemori jest o krok od schwytania Kamuiego. Trop prowadzi do ośrodka testowania dronów. Choć to miejsce było już sprawdzane przez drony, nieuchwytny dla skanerów Kamui, wciąż może się tam ukrywać…

A może to tylko kolejna pułapka?

W tym samym czasie Inspektor Shimotsuki idzie do dyrektor Kasei. Chce dowiedzieć się, jakie konsekwencje poniesie nieodpowiedzialna starsza koleżanka… wciąż sądzi, że jej zachowanie stanowi zagrożenie dla Biura Bezpieczeństwa.

Czy obawy młodziutkiej pani Inspektor, są słuszne?

Co planuje Kamui?

Z jakim niebezpieczeństwem będzie musiała zmierzyć się Tsunemori?

I jak to na nią wpłynie?

W świecie zdominowanym przez technologię, to właśnie ona może być największym zagrożeniem. Psycho-Pass w genialny sposób nam to pokazuje. To, co wydarzyło się w tym tomiku, sposób, jakim posłużył się Kamui, był genialny w swojej prostocie. No cóż, konsekwencje jego działań może nie są już tak kolorowe, ale jak trzeba działać skutecznie, trzeba wybrać mniejsze zło… choć nie każdemu może się to podobać. Manga od pierwszej serii naruszała granice moralności i w tej kwestii nic się nie zmieniło. Dzięki czemu jesteśmy zmuszeni do pewnych przemyśleń (przynajmniej ja tak to odbieram).

"Nawet w takiej opresji pięknieje. Właśnie dlatego, chcę ją pokryć czernią."

Egzekutorzy to psy gończe na posyłki inspektorów. Nie można się z nimi spoufalać, bo można pod ich wpływem zmętnieć. Mają za zadanie wykonywać najgorszą robotę, by chronić osoby o przejrzystym psycho-passie. A co jeśli mają swoje ukryte cele? Nikt nie zastanawia się nad tym, jaką mają motywację do pracy. Przecież to utajeni kryminaliści, którzy dostali drugą szansę na w miarę normalne życie (nie mówimy tu o przypadku Ginozy, czy też Kougamiego). Jakimi kryteriami kieruje się Biuro Bezpieczeństwa, wybierając kolejnych podwładnych? Czy ich stabilność psychiczna i powody, przez które zgadzają się na taką fuchę, są w jakikolwiek sposób sprawdzane?

W tym tomiku uwidacznia nam się kolejny watek, który do tej pory był zepchnięty/zasłonięty przez Kamuiego. Choć pewne poszlaki/podejrzenia mogliśmy mieć już wcześniej. Już na pierwszy rzut oka, wiemy, że kolejne kłopoty wiszą w powietrzu. Znamy cel, pozostaje nam tylko przyglądać się, jak zostanie to rozegrane. Akane jest trudnym przeciwnikiem i łatwo się nie podda, ale wszystko może jeszcze się zdarzyć…

Akcja wciąż nabiera rozpędu, choć już w tym momencie można powiedzieć, że lecimy z górki na pazurki. Lecz to nam pozwala szybko dotrzeć do powiązań Kamuiego z Biurem. I nie powiem, ale to jeden z tych momentów, na który sami byśmy nie wpadli. Dużym plusem jest tu nawiązanie do pierwszej serii i to, w jaki sposób jest przemyślany ten wątek. Niestety, szeregi Biura Bezpieczeństwa zostają przerzedzone i powoli zaczyna brakować pracowników. Pojawiają się także delikatne momenty wytchnienia, w których możemy zaobserwować, że część podwładnych Akane jest ze sobą bardzo zżyta. Lecz nie wpływa to na moje postrzeganie części postaci. Wciąż nie lubię panny Shimotsuki (jej się chyba nie da polubić), a także pana Tougane. Oboje idealnie pasowaliby do siebie. Mam nadzieję, że niedługo, choć jedno z nich zniknie…

Ostatnie strony tego tomiku, nie pozostawiają nam złudzeń… zabawa dopiero się zaczyna. Więc nie pozostaje mi nic innego, jak zabrać się do czytania kolejnej części!

Moja ocena: 8/10

Liczba stron: 178

Data premiery: 23 sierpnia 2018

Wydawnictwo: Waneko