Kiera Cass - Elita

Większość osób, które czytał poprzednią część, czyli „Rywalki”, pewnie nie mogła się doczekać kiedy do ich rąk trafi ta powieść. Tak przynajmniej było ze mną i z tego co zauważyłam, to z kilkoma zaprzyjaźnionymi blogerkami, również tak było. Dzięki sposobności, czyli dzięki mojej ukochanej mamie, miałam przyjemność zapoznać się z tą książeczką, a dodatkowo wygląda pięknie na półce, wraz ze swoją poprzedniczką.

America nie jest pewna swoich uczuć. Aspen nie ułatwia jej zadania, a Maxon powoli zaczyna na nią naciskać. Król również nie jest jej przychylny, daje jej odczuć, że jej obecność jest zwykłą pomyłką. Maxon daje odczuć dziewczynie, jakim uczuciem ją darzy, jednak Aspen próbuje przekonać dziewczynę, że to tylko i wyłącznie zwykła gra. Rywalizacja dziewcząt jest co raz ostrzejsza, a problemem są także rebelianci, którzy co raz częściej atakują pałac. Robi się co raz niebezpieczniej. I ten bal Halloweenowy, który wszystko zmienia…

Muszę przyznać, że jest to książka, którą wręcz się pochłania. Kilka chwil i połowy lektury nie ma. Jest to duży plus, a zarazem minus, bo przecież chciałoby się więcej. Nasza ciekawość choć troszkę zostaje zaspokojona, kilka niedomówień się rozwija, a historia zostaje powoli odkrywana. Napastnicy są brutalniejsi, ogólnie mamy więcej brutalności i bezwzględności w tej części. Wszystko jest okrutniejsze i bardziej dotkliwe.

Nurtowało mnie jedno pytanie podczas czytania, mianowicie kogo powinna wybrać Ami, w pewnym momencie stwierdziłam, że rzucić i jednego, i drugiego. Niestety patrząc na to co się dzieje w tym chorym państwie, ja na jej miejscu walczyłabym o koronę, aby coś w nim zmienić, aby w kraju żyło się lepiej. Jednak czy zwykła piątka może zostać królową, kiedy nikt inny w to nie wierzy?

W tej części można zauważyć bardzo duże podobieństwo do „Igrzysk Śmierci”. Wiem, można zauważyć to już w poprzedniej części, jednak tu stało się to o wiele bardziej widoczne. Mamy tutaj słodszą wersję, bo walka o koronę jest o wiele mniejszym złem niż walka o przetrwanie. Pewnie teraz połowa fanek mnie za to porównanie przeklina, jednak muszę napisać to co czuje i nie zamierzam nikogo oszukiwać, a tym bardziej słodzić i udawać, że coś takiego nie ma miejsca.

Kolejnym plusem są same postacie, każda wzbogaciła się o nowe cechy, których nie miały w poprzedniej części. Bardzo mnie to zdziwiło, ale został nam ukazany bardzo ciekawy profil osobowościowy. Nowe cechy, to nowe wrażenia i możliwości. Teraz wcale nie musimy darzyć sympatią tych bohaterów, których wcześniej lubiliśmy. Dziewczyny pokazały pazurki i są co raz bardziej ostre. Taka rywalizacja mi się podoba. Jednak nie mogę stwierdzić, że pochwalam zachowanie Ami, nie pochwalam również zachowania Maxona, choć muszę przyznać, że rozumiem ich oboje. Mimo wszystko wiem, że najlepsze jeszcze przed nami i już nie mogę się doczekać kolejnej części, choć jest tą ostatnią. Mam tylko nadzieję, że bohaterowie trochę zmądrzeją, bo głupota Ami, momentami, aż mnie bolała, choć Maxon już nie jest taki święty…

Podsumowując: kontynuacja jest nawet udana, choć nie wnosi wiele, spodziewałam się większego rozwinięcia. Na podobieństwa da się przymknąć oko, w końcu chodzi tu o księcia. Cała zabawa właśnie się rozpoczęła, a nasza ciekawość osiąga punkt kulminacyjny, bo mimo wszystko nie można być niczego pewnym, a ta część bardzo dokładnie nas utwierdza w tym przekonaniu.

Moja ocena: 8/10

Liczba stron: 328

Rok wydania: 2014

Wydawnictwo: Jaguar