Jarosław Grzędowicz - Pan Lodowego Ogrodu tom I

Nigdy nie ukrywałam, że nie przepadam za polskimi autorami. W szczególności, że większość książek, które czytałam, to były kompletne niewypały… nikt mi nie wmówi, że self-publishing jest czymś dobrym. To zło wcielone, które odstręcza nas od naszych rodzimych autorów. Cudze chwalimy, swego nie znamy. Stare polskie powiedzenie, ale jakże prawdziwe. Tylko jak znaleźć dobrą lekturę, wpośród setek tych bezwartościowych? To trudne pytanie, nigdy nie wiadomo na co się trafi. Nowa kolekcja Mistrzowie Polskiej Fantastyki, nie pozwoliła mi oprzeć się wrażeniu, że to właśnie tam znajdę kolejne perełki, które pokocham całym serduszkiem. Czy moje przeczucie się sprawdziło?

Jeden człowiek, śmiałek, który miał odwagę ruszyć na obcą planetę. Vuko Drakkainen musi ratować kilku naukowców, którzy badali człekopodobną cywilizację planety Midgaard. Był tylko jeden warunek – pod żadnym pozorem nie może ingerować w rozwój nieznanej kultury, która przypomina ziemskie średniowiecze.

Odkąd trafił na Midgaard, dzieją się same złe rzeczy. Nieznana planeta powitała go śmiercią i dziwną mgłą. A czym dalej, tym tylko gorzej. Wojna bogów trwa, a każdy z nich chce czegoś innego…   

Co stało się z naukowcami?

Czy można jeszcze ich ocalić?

Jakie tajemnice, skrywa ta dziwna planeta?

„Patrzę na góry, otaczające długą i szeroką dolinę, i czuję pustkę. Coś w rodzaju obrazu kontrolnego albo komunikatu "panic screen". "Umysł wykonał nieprawidłową operację i nastąpi jego zamknięcie. Jeżeli problem będzie się powtarzał, skontaktuj się ze sprzedawcą".”

Mistrzowie Polskiej Fantastyki, to był dla mnie strzał w dziesiątkę. Kolejny świat, kolejne przygody, które ogromnie mnie wciągnęły i z ledwością mogłam, choć na chwilkę oderwać się od czytania. Dostałam potężną dawkę narkotyku, który każdy książkoholik pożąda i poszukuje z takim zapałem. I co najlepsze w tym wszystkim, wcale nie musiałam daleko szukać, a wciąż miałam takie cudeńko pod nosem! Czasami warto zaryzykować i mimo swoich wewnętrznych oporów i uprzedzeń, sięgnąć po książki rodzimych autorów. Mam tylko nadzieję, że z czasem mój zapał nie zostanie ostudzony…

„W naszym świecie trudno znaleźć pustkowie, w którym nie będzie niczego oprócz przyrody, nieba nad głową i człowieka siedzącego na kamieniu. Człowieka, którego obowiązuje jedynie to prawo, jakie ma w sercu. Przez całe moje życie, gdziekolwiek bym się ruszył i cokolwiek bym robił, kontrolowały mnie miliony przepisów. Tysiące urzędników normalizowało każdą moją myśl i każdy postępek. Na wszystko mieli procedury. Przez cały czas usiłowali się mną opiekować i uchronić przed jakimkolwiek ryzykiem. Przez całe życie czułem się, jakbym miał dwanaście lat. I miliony rodziców.

Tu nikt się mną nie opiekuje. Mogę się upić, skręcić nogę, wylecieć w powietrze dzięki własnemu ładunkowi termicznemu albo wpaść do jakiejś studni. Wszystko na własne ryzyko.

Boże, co za ulga.”

Midgaard, tajemnicza planeta, która dziwnym sposobem, unieruchamia każdą elektronikę. Planeta, która żyje swoim własnym życiem i choć z pozoru nieco przypomina ziemię, jej ewolucja zatrzymała się… jest też coś, jakieś zjawiska, które wskazują na to, że na tej planecie istnieje magia. W ten dziwny i zwariowany świat trafia nazbyt racjonalny ziemianin Vuko, który nie dopuszcza do siebie takiej możliwości. Jeśli nie potrafi znaleźć wytłumaczenia, prędzej się spodziewa, że w powietrzu unosi się trucizna, która sprawia, że ma omamy. Przyzwyczajony do wygód i możliwości, jakie miał na ziemi, mimo ciężkiego szkolenia, tęskno mu za najprostszymi rzeczami, z których mógł wcześniej korzystać. Liczne, nieprzychylne znaki dla jego misji, nie zniechęcają go. Nie zamierza się poddać, lecz brnie dalej w nieznane.

„Pierwsze pięć lat spędziłeś w ramionach kobiet i teraz za nimi tęsknisz. Nic dziwnego, każdy tęskni. Jednak powiem ci tylko, że kiedy przestaniesz być chłopcem, znowu w nie powrócisz. Wtedy jednak będziesz szukał obcych kobiet.”

Stary jak świat schemat, na którym opiera się fantastyka, mówi, wsadźmy wszystko w średniowiecze i pomysł gotowy, czasami się też zdarzają inne przypadki, lecz zazwyczaj to właśnie ta epoka góruje w tego typu lekturach. Tym razem autor poszedł krok dalej, dodałam inną planetę, ucharakteryzował ludzi na jej potrzeby, pozmieniał faunę i florę, co dało nam ciekawy obraz, niezwykle interesujący i porywający. Przepadłam. Lecz mimo wszystkiego nie spodziewałam się tego wszystkiego, co znalazłam w środku. Momentami, zwyczajnie musiałam wziąć dwa głębsze oddechy, by przetrawić rozwiązania zastosowane przez pisarza. Brutalność nie jest mi obca, do niej zdążyłam przywyknąć, ale… znalazło się kilka rzeczy, które wywróciły moje flaki do góry nogami i wzbudziły bunt w mojej głowie.

„- Drakkainen. Jakiś Skandynaw?

- Jestem z Europy Środkowej. Finlandia, Polska, Chorwacja.

- Europa Środkowa... Znaczy Wschodnia, prawda? Nieposłuszne prowincje Rosji. Wsteczne, prokapitalistyczne, ksenofobiczne, szowinistyczne, niezdyscyplinowane. Takie wsiowe mędrki z krajów niedźwiedzi.”

Autor wyróżnia się swoim stylem pisania. Z przyzwyczajenia, spodziewałam się lekkiego i niewymagającego pióra, a jednak zderzyłam się z czymś bardziej dojrzałym, co nie pozwoliło mi pochłonąć książki w kilka godzin, a wymagało poświęcenia dłuższej chwili. Do tego sposób narracji, który różni się od innych powieści, które skupiają się zazwyczaj tylko na jednej możliwości. Tutaj mamy narrację pierwszo i trzecio osobową… i tak sobie próbuję przypomnieć, czy już spotkałam się kiedyś z takim zastosowaniem i w żaden sposób nie mogę dopasować podobnego tytułu.

„Pięć razy cię już zabiłem! - wrzeszczał rozwścieczony do granic. - Przestań ŻYĆ! Co to za jakieś kretyństwa? Co za pochrzaniony świat! Zaraz tu przyleci Baba Jaga na miotle! Przejdzie kociołek i złoży mi uszanowanie!”

Kolejnym pozytywnym aspektem są postacie, które cały czas intrygują, szuka się miejsc i wyjaśnienia, by tylko gdzieś ich przypasować i rozwiązać, choć jedną zagadkę. No cóż, nie należy to do najłatwiejszych zadań, choć zakończenie pierwszego tomu nieco nam rozjaśnia niektóre wątki. Miejmy nadzieję, że się nie mylę i dobrze to wszystko uporządkowałam. Ten tytuł ma więcej pozytywnych cech, niż mogłabym się spodziewać i jestem ciekawa, jak zostanie to wszystko rozwinięte. Co prawda, to dopiero pierwszy tom, a ja boje się co znajdę dalej. Z drugiej strony, po takim zakończeniu, ledwo się powstrzymuję, aby nie rzucić się na drugą część, która tylko czeka, by za nią chwycić. Pan Lodowego Ogrodu wzbudził we mnie wiele sprzecznych uczuć. Potargał moją psychikę i zwyczajnie sobie ze mnie zadrwił… myślałam, że już nic nie jest mnie w stanie zaskoczyć, a jednak się myliłam. Czy można oczekiwać czegoś więcej? Na ten moment nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie.  

Moja ocena: 9/10

Liczba stron: 450

Data premiery: 11 stycznia 2018 (kolekcja Mistrzowie Polskiej Fantastyki)

Wydawnictwo: Fabryka Słów, Edipresse Polska