Marieke Nijkamp - Chłopak, który bał się być sam

„Chłopak, który bał się być sam” to książka, która intrygowała mnie już od momentu, kiedy pojawiła się w katalogu. Sam opis mówił, że będzie to jedna z tych mocniejszych historii. Liczyłam na bardzo duże emocje, choć tak naprawdę nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Temat historii jest bardzo trudny i w łatwy sposób można było zepsuć całą powieść, wystarczył tylko jeden nieostrożny ruch, by przekroczyć cienką granicę. Zachęcona opiniami czytelników, sięgnęłam po lekturę szybciej, niż miałam to w planach. Czy nie żałuję tej decyzji?

Nudny poniedziałek, w małym miasteczku w Alabamie. To miał być taki sam dzień jak setki wcześniejszych. Właśnie rozpoczynał się nowy semestr, w auli dyrektorka przynudzała o wytężonej pracy i sumiennej nauce, a uczniowie odliczali sekundy do zakończenia się apelu.

Tylko w tamtym momencie, nikt nie przewidział, że gdy wstaną, by rozejść się do klas, żaden z uczniów nie będzie mógł opuścić auli. Drzwi będą zablokowane, a większość weźmie to za głupi żart… póki ktoś nie pojawi się na scenie, by już na zawsze odmienić życie tej szkoły, jak i samych uczniów.

Każdy uczeń będzie musiał zmierzyć się ze swoimi lękami i pragnieniami. Tyler konfrontował się z nimi od dawna, a teraz postanowił zmusić innych uczniów do wysłuchania tego, co ma do powiedzenia.

Zegar tyka, minuty mijają, czas się dłuży… wydaje się, że to wszystko trwa wieczność.

Czy ten koszmar kiedyś się skończył?

Brakuje mi słów, by wyrazić to, co bym chciała. Książka jest mocna, brutalna i przerażająca. Istne piekło. Kilkukrotnie łapałam się na tym, że odruchowo wstrzymuję oddech podczas czytania. Zdecydowanie zbyt wiele emocji. A co najgorsze, to nie tylko fikcja literacka, takie rzeczy się zdarzają naprawdę. Gdzieś tam na świecie, co jakiś czas docierają do nas informację, że takie wydarzenia miały miejsce. Już w takich momentach człowiek łapie się za głowę… to teraz sobie wyobraźcie, co dzieje się w waszych głowach, kiedy czytacie o tym całą powieść. Istne tornado, które nie pozwala nawet na sekundę oderwać się od lektury, mimo tego, że zakończenie i tak z góry jest przewidziane.

„Ostatnia notka w jego aktach nie pozostawia żadnych wątpliwości. Ponowne zapisanie do szkoły. Obowiązuje od zaraz.

Sylvia wspominała o tym w weekend. Zwierzyła mi się pierwszy raz od miesięcy. Była przerażona jak jasna cholera, ale nie chciała powiedzieć dlaczego. I tak oto włamuję się do szkolnych akt. Żeby mieć pewność, że jest bezpieczna. Przywilej brata bliźniaka.”

Tyler był zwykłym uczniem, dopóki w jego życiu nie wydarzyła się tragedia. Po tym wydarzeniu coś się w nim zmieniło. Zaczął się zamykać w sobie, rzucił szkołę, a wszyscy odetchnęli z ulgą, kiedy zniknął…

Autumn jest siostrą Tylera, ma tylko jedno marzenie, które za wszelką cenę chce spełnić. Zamierza pójść w ślady swojej matki i studiować taniec. Niestety, ojciec jest temu przeciwny, ale ona nie zamierza się tak łatwo poddać.

Tomás i Sylv są bliźniakami. Ich relacje uległy pogorszeniu, a oni wzajemnie się odepchnęli. Ale Tomás za wszelką cenę chce chronić swoją siostrę, nawet jeśli się do tego nie przyznaje i udaje, że jest inaczej.

To tylko kilku uczniów, których historię możemy poznać bliżej…

„Ludzie wokół mnie stoją bez ruchu, a gwar setek gardeł zmienił się w pomruk niepokoju. Coś jest nie tak? Co się dzieje? Zamknięte? Drzwi są zamknięte.

Jedna z cheerleaderek rzuca kąśliwie, że to nie czas na żarty. Kilka miejsc dalej jakaś pierwszoklasistka wybucha nerwowym śmiechem. Na końcu przejścia ludzie tłoczą się przed dwuskrzydłowymi drzwiami, które zwykle otwierają się bez trudu, ale dziś ani drgną. Zostaliśmy zamknięci.”

Książka jest napisana w ciekawy sposób, co chwila zmienia osoby, za którymi podążamy. Poznajemy ich myśli, lęki, wspomnienia i sekrety. Zżywamy się z nimi, kibicujemy im, trzymamy za nich kciuki, by na końcu nasze serce mogło się rozpaść na kawałki. To smutne, tutaj nie było szansy na szczęśliwe zakończenia i czytelnik wie to od samego początku. Akcja, mimo że trwa zaledwie godzinę, może ciut więcej, jest tak rozpisana, że nawet czytelnikowi zaczyna się dłużyć czas, tak jakby był również zamknięty na tej auli i był w samym centrum wydarzeń. To jest przerażająca, mrozi krew w żyłkach, odbiera oddech, a do oczu cisną się łzy…

„Wokół nas aula pogrąża się w panice. Krzyki przerażenia rozdzierają mi uszy. Nauczyciele stojący najbliżej drzwi próbują przedrzeć się do Tylera, ale on strzela do nich jak do kaczek; do każdego, kto podejdzie zbyt blisko. Za każdym razem, gdy słyszę wystrzał, wzdrygam się. Dziękuję Bogu, ze nie jesteśmy wystarczająco blisko, żeby widzieć twarze nauczycieli. On ich zastrzelił. Boże drogi. To nie może być prawda.”

Temat tej historii jest bardzo trudny, jest też pewnym tabu, które nie jest poruszane, póki coś się nie wydarzy, ale jest to coś, o czym trzeba rozmawiać. Takie zjawiska się zdarzają, trzeba wyciągać wnioski i uczyć się na błędach, by nie dopuszczać do następnych takich sytuacji. I mimo że można powiedzieć, że nas to nie dotyczy, u nas nigdy coś takiego nie miało miejsca, to może się to zdarzyć – nie wierzę, że nie. W tych czasach jest wszystko możliwe. Dlatego rozmawiajmy, póki jeszcze możemy. Nie bójmy się trudnych rzeczy, przestańmy udawać ślepych i głupich. Szkoda tylko, że moje słowa nic nie zmienią. Ja mogę sobie teraz tylko pogadać…

„Strach i przetrwanie to dwie strony tej samej monety. Ojciec mnie tego nauczył. Przez ostatnie dwa lata udowadniał mi to bez końca. Naszą największą siłą jest przerażenie, bo boimy się tylko wtedy, kiedy mamy coś do stracenia – nasze życie, ludzi, których kochamy… godność.”

„Chłopak, który bał się być sam” nie jest łatwą lekturą. Nawet nie wiem, czy jest możliwe odebrać tę lekturę w jeden oczywisty sposób. Bardziej mi się wydaje, że każdy wyciągnie odpowiednie wnioski, wobec swoich przekonań, racji i sumienia. Mogłabym oceniać postępowanie bohaterów, jednak nie sądzę, że jest to potrzebne. Autorka przedstawiła nam przerażonych uczniów, którzy martwili się o siebie i swoich bliskich. Nie zgrywali bohaterów, byli przerażeni, jak na sytuację przystało. A w takich momentach, górę bierze tylko instynkt przetrwania… nic więcej. To właśnie ten instynkt próbuje jak najskuteczniej dostosować się do otoczenia. I tak naprawdę nikt z nas nie wie, jakby zachował się w takiej sytuacji, na którą złożyło się wiele mniejszych czynników.

Ta książka dostarczy wam ogromnych emocji, wstrząśnie wami i odciśnie swoje piętno w waszym umyśle. Nie można przejść obok niej obojętnie. Nie polecam jej tylko osobą o słabych nerwach…

Moja ocena: 10/10

Liczba stron: 281

Data premiery: 15 lutego 2018

Wydawnictwo: Feeria Young