Maja Lidia Kossakowska - Bramy Światłości tom 2

Po ponad roku, w końcu mogłam się zabrać za czytanie drugiego tomu „Bram Światłości”, co prawda książka najpierw przeleżała w kartonach jakieś dwa miesiące, ale nie miałam innego wyjścia (zbyt wiele rzeczy zwaliło mi się nagle na głowę). Obawiałam się tej części, bo niestety przez spory upływ czasu, nie pamiętałam zbyt wielu wydarzeń. Starałam się tym nie przejmować, lecz sami wiecie, jak to jest, kiedy sięgacie po jakąś książkę, która jest kontynuacją „czegoś”, zbyt długie czekanie, nie zawsze wychodzi nam na dobre… A jak przełożyło się to na odbiór lektury i samą fabułę? Było warto tyle czekać?

Wielka ekspedycja badawcza Królestwa wciąż trwa. Bezlitosne Strefy Poza Czasem, nie ułatwiają zadania Świetlistym. Misja musi się zmierzyć z wieloma przeciwnościami, które czyhają na ich drodze. A boleśnie przekonuje się o tym Daimon, który może przypłacić to życiem…

Pozostawiona na tronie Głębi Razjel, musi zmierzyć się z kolejnymi problemami. Jest Świetlistym, a zasady panujące w przybytku Lucyfera, są bezlitosne i kłócą się z jego przekonaniami… lada moment może zostać zdemaskowany!

Asmodeusz, który wyrusza z misją ratunkową, podąża tropem Lampki, ale na jego drodze stają przepiękne krainy, które oczarowują go swoim urokiem… on nie ma uprzedzeń i chętnie korzysta z uroków nowych miejsc. Czy zdąży dotrzeć do swojego pana, za nim trop zdoła się zatrzeć?

Co jeszcze czeka na naszych bohaterów, w Strefach Poza Czasem?

Mam sporo mieszanych uczuć. Z jednej strony książka mi się podobała, ale mam sporo zastrzeżeń, które wpływały na jej odbiór. Zacznijmy od tego, że lektura niemiłosiernie się dłużyła. Strona po stronie, opis za opisem i tak bez końca… ponad pięćset stron, a przynajmniej z połowę bym wycięła. Ups, chyba coś poszło nie tak. Ten tom jest tak w zasadzie o niczym. W poprzedniej części towarzyszyło mi o wiele więcej emocji niż teraz. Byłam znudzona i dopiero pod koniec, coś zaczęło się dziać, a ja w końcu poczułam jakiś minimalny dreszczyk emocji. Co gorsza, odkładanie na bok powieści było dla mnie wielką ulgą, ale powrót do niej przychodził mi z trudem…

„Boże miły, jak ja nie lubię zadawać się z debilami! Pół godziny rozmowy z kretynem powoduje, że szare komórki mi umierają.”

Kto by mógł pomyśleć, że Lucyfer mógłby mieć wyrzuty sumienia. Ten nieznośny ścisk w żołądku, który powoduje, długie monologi we własnej głowie… a jednak Pan Głębi bije się z myślami i nie może sobie wybaczyć, że nie poinformował Daimona o zagrożeniu, które na niego czeka. Teraz jest już za późno, a Lucyfer może się tylko przyglądać. Lampka porzucił wszystko, by spełnić kolejną swoją zachciankę. Jest buntownikiem, który nie postępuje według oczekiwań innych. Zawsze zrobi na przekór, ale jest w nim też coś, co potrafi zaskoczyć niejednego Świetlistego!

„Życie to najpotężniejszy, najbardziej przerażający z darów otrzymanych od Jasności.”

Książka nie była zła, ale momentami wydawało mi się, że trochę brakło w niej pomysłu. Dynamika akcji, gdzieś zaginęła… a to, niestety, ale uśmierca nawet najlepszą serię. Zbyt barwne i ciągle powtarzające się opisy, są zwyczajnie męczące. Najbardziej tyczy się to tych rozdziałach, których fabuła rozgrywała się w Strefach, bo kiedy podziwiałam Głębie, te złe odczucia zanikały. Tam przynajmniej coś się działo, co było ciekawe. Jednak to zbyt mało, aby czytelnik zdołał być usatysfakcjonowany, a obawiam się, że jak dobrze pójdzie (nie koniecznie dla nas), to całe to łażenie po Strefach można rozwlec na kilka tomów… błagam nie.

„Kto zamartwia się na zapas, traci odwagę, a potem przegrywa. Lepiej działać, niż przesadne rozważać każdą możliwą opcję.”

Nawet patrząc na bohaterów, ciężko dopatrzyć się pozytywnych aspektów, jakoś tak stracili na swojej osobowości. Gabrielowi, brzydko mówiąc, odwaliło. Zdecydowanie trochę za bardzo, owszem sytuacja jest poważna, ale jego zachowanie nie było adekwatne. Zabrakło argumentów, by jakoś to racjonalnie wytłumaczyć. Daimon jak na Anioła Zagłady, sam jest bliżej zagłady swojego istnienia, niż bycia ochroniarzem. Lucyfer jest sobą i chociaż to się nie zmieniło. Razjel… nie mam powodów, by się jego czepiać. Jest, kim jest. No i na koniec zostaje nam Asmodeusz, który ma bardzo wiele słabości i słabą pamięć.

Może na tym już zakończymy. Najlepiej będzie, jak sami się przekonacie i ocenicie, czy ta lektura jest warta poświęcenia jej czasu. Ja bym najchętniej powstrzymała się od oceny, bo wciąż mam mętlik. Jest dużo minusów, ale są także pozytywne strony. Jednak moje czytelnicze serce krzyczy, że oczekiwało czegoś innego…

Moja ocena: 5/10

Liczba stron: 544

Data premiery: 15 lutego 2018

Wydawnictwo: Fabryka Słów