Paul Crilley - Poison City

„Poison City”, to książka, która od razu wpadła mi w oko. Chwytliwa okładka oraz nietuzinkowy opis przepowiadał całkiem przyjemną lekturę, której od dawna poszukiwałam. Dzięki sposobności udało mi się i wpadła w moje ręce, choć już troszkę od jej premiery minęło. I wcale długo w kolejce nie musiała czekać, miałam naprawdę wielką ochotę, aby ją przeczytać. Ale… Czy faktycznie była warta mojej uwagi? A może znów zawiodłam się, bo nie dostałam tego, czego oczekiwałam? Co takiego kryje za sobą ten tajemniczy tytuł – „Poison City”?

Świat istot nadprzyrodzonych istnieje. Co ważniejsze, istnieje także Traktat, którego przestrzegać muszą wszyscy, z tego, jaki i tamtego drugiego świata. Dba oto wydział delfickiej policji, a tym samym agent Gideon Tau.

Tajemnicze zabójstwo wampira wprowadza machinę zdarzeń, która nie chce się już zatrzymać. Wydział nadepnął komuś na odcisk, a ten ktoś bardzo próbuje utrudniać śledztwo. Co kryje się za tym morderstwem.

Kto jest w to zamieszany?

Co naprawdę dzieje się w Durbanie?

I co z tym wspólnego ma córka Gideona, która od dwóch lat nie żyje?

Wow, w końcu pojawiło się coś, co sprawiło, że lektura była czystą przyjemnością. Była krew, było mrocznie, niebezpiecznie i dynamicznie. Akcja porwała mnie swoim nurtem, a ja jej na to pozwoliłam. Nie spodziewałam się, że ta powieść będzie taka zaskakująca. To idealny przykład na to, jak umiejętnie można połączyć kilka gatunków w jednej powieści. Mroczne fantasy, thriller, sensacja i kryminał. Coś pięknego i wartego uwagi. Prawdziwe urban fantasy, które od samego początku, do samego końca trzyma w napięciu, a po zakończeniu czytania, chce się tylko więcej i więcej. A przede wszystkim nie ma tutaj żadnych utartych schematów, żadnych ideałów, tak dobrze znanych z nam z większości powieści fantasy. Jak mi czegoś takiego brakowało, to nie macie nawet pojęcia.

"Gdybyśmy nie przybierali masek, gdybyśmy wszyscy widzieli, kim naprawdę jesteśmy za fasadą norm społecznych i kłamstw, którymi się karmimy, rasa ludzka dawno już by wymarła."

Gideon jest agentem, którego wciąż dręczy przeszłość. Jego córka nie żyje, żona odeszła, a on wciąż obwinia się o to, co się stało. Metody jego działania potrafią być niekonwencjonalne, często musi po cichu załatwiać pewne sprawy, żeby nie naruszyć Traktatu. Woli działać, niż bawić się w papierki i konwenanse. Zrobi wszystko, aby ci, co łamią prawo, zostali za to ukarani. Pragnie też dopaść zabójcę córki, aby sprawiedliwości stało się zadość. Lecz to nie takie proste. W tej niedoli towarzyszy mu wierny przyjaciel, a właściwe to duchowy przewodnik w postaci psa. Bardzo wkurzającego psa, który uwielbia żłopać whisky i oglądać głupie seriale w telewizorze.

„Nie, nie jesteśmy cywilizowani. Gdyby zajrzeć do wnętrza każdego z nas, znaleźlibyśmy tam drapieżne zwierzę, które tylko czeka, by zerwać się z łańcucha.”

Grzeczne i piękne wróżki, elfy, orisze, wampiry łagodne, jak baranki, anioły i archanioły, zawsze pomocne, przykro mi to nie ten adres. Tu każdy ma coś za paznokciami. Istoty nadprzyrodzone nie mają łagodnych usposobień, a są przerażająco złe. I to mi się podobało najbardziej w tym wszystkim. Zero cukru, wszystko gorzkie i tak realnie prawdziwe. Autor w świetny sposób zaprezentował swoich bohaterów, którzy w żaden sposób nie są idealni, daleko im do tego. Są z krwi i kości, niedoskonali, zaślepieni, po prostu prawdziwi. Ukazał ich mroczne strony w umiejętny sposób. Nie przesadził w tym, co chciał przedstawić czytelnikowi, a dzięki temu jego wizja tego świata, jest jak najbardziej realna. A w tym wszystkim jest pewne ograniczenie, jeżeli chodzi o te magiczne istoty, bo autor nie skupia się na cechach każdego gatunku, traktuje to, jakbyśmy wszyscy doskonale wiedzieli, jak wyglądają i do czego są zdolni.

„Oto jacy jesteśmy. Oto co jeden człowiek robi drugiemu. Nie mówimy o oriszach. Nie mówimy o potworach czających się pod łóżkiem. To my jesteśmy pieprzonymi potworami. My to wszystko robimy. Ludzkość jest zła. Słowo "człowieczeństwo" nie oznacza troski, uprzejmości. Jeśli opisuje nas jako gatunek, to oznacza zło. Perwersję.

Bo dręczymy niewinnych, bo nie potrafimy ochronić naszych dzieci. Gra skończona Możemy się wszyscy poddać.”

Ostatnio uwielbiam czarny humor, a autor dostarczył mi go w niesamowicie obfitej dawce. Na mojej twarzy wciąż pojawiał się wyraz konsternacji lub uśmiech. Z szybko bijącym sercem przemierzał każdą stronę. Widać, że Paul Crilley nie miał żadnych zahamowani podczas pisania swojej książki, pokazał swoje umiejętności i pomysłowość. Ale wciąż mam wrażenie, że to jeszcze nie wszystko, jeszcze ma asa w rękawie, którego wyciągnie w odpowiednim czasie, żeby znów zauroczyć czytelnika. Tak jestem nim zauroczona, tak chcę więcej i z niecierpliwością czekam na kontynuację tego mrocznego świata, który tak mi przypomniał, co w tym gatunku kocham najbardziej. „Poison City” to gratka dla każdego fana urban fantasy. I polecam wam tę pozycję, warto się z nią zapoznać.

Moja ocena: 9/10
Liczba stron: 432

Data premiery: 23 listopad 2016

Wydawnictwo: Akurat