Mateusz Dydyna - Wyrok nocy

Znacie mnie już nie od dziś, więc wiecie, że czasem lubię poczytać debiutujących polskich autorów. To taka moja odskocznia od codzienności, która pozwala mi na odpoczynek od rutyny, którą sobie wypracowałam. Zazwyczaj jest to taka rosyjska ruletka, po której albo palnę sobie w łeb, albo znajdę coś wartościowego pośród setek beznadziejnych „dzieł”. Na moje nieszczęście, częściej płaczę, niż skaczę z radości. „Wyrok nocy” to kolejna książka, która przystąpiła do mojej ulubionej gry w rosyjską ruletkę. Czujecie tę adrenalinę i zżerające mnie nerwy, kiedy decydowałam się, aby ją przeczytać? Jak myślicie, czy tym razem wygrałam los na loterii?

„Wyrok Nocy” z serii „Pętla Czasu” Mateusza Dydyny to powieść science-fiction.

Franek – główny bohater książki spotyka Anastazję, która okazuje się być jego przyjaciółką z dzieciństwa, o czym chłopak nie pamięta. Oboje wybierają się na wspólny spacer, aby powspominać młodzieńcze lata beztroski.

Podczas snu Franek poznaje inne oblicze Anastazji. Dziewczyna jest jego przewodniczką po świecie snu. Pragnie pomóc mu wydostać się z pułapki umysłu. Razem podejmują się próby ucieczki, jednak Franek popełnia drobny błąd, skazując tym samym duszę Anastazji na wieczną tułaczkę. Dobro dziewczyny zostaje uwięzione w pułapce bez wyjścia. Zło przejmuje kontrolę nad jej ciałem i terroryzuje rzeczywistość snu.

Autor zabiera nas w podróż po abstrakcyjnym Wszechświecie, który rządzi się swoimi prawami. Znaczna część akcji skonstruowana wręcz po mistrzowsku, toczy się w szaleńczym rytmie znanym z filmów lub gier komputerowych. Dodając do tego częste, aczkolwiek logiczne przeskoki z jednej rzeczywistości do drugiej, otrzymujemy doskonały obraz świata, w którym funkcjonuje bohater. Wyobraźnia autora maluje nieprzeciętnie plastyczne wizerunki, obrazy tego, co mogłoby się wydarzyć, gdyby posiadać wszechmoc – zdolność do spełniania wszystkich, nawet tych niemożliwych marzeń.

O zgrozo, mój mózg ucierpiał, a ja nie jestem zdolna do żadnej pracy. Takiego kiczu dawno nie miałam w swoich rękach, to jest gorzej niż złe! Pomyślcie sobie, że to cudo ma aż siedemset pięć stron, a ja już po sześćdziesięciu byłam na granicy rozpaczy, ostatecznie odpadłam po stu czterdziestu czterech stronach i powiedziałam, że nie wracam do czytania tego czegoś. Rzadko kiedy się poddaję, to się zdarza raz na… no właśnie, przecież ja się w ogóle nie poddaję, zawsze brnę do końca lektury, nie zważając na żadne trudności, a tutaj takie coś. Normalnie siebie nie poznaję. Nie sądziłam, że kiedykolwiek jakaś książka doprowadzi mnie do takiego stanu. A czytałam wiele złych książek i każda zawsze była przeczytana od deski do deski.

„Postanowił jeść chrupki serowe aż do niestrawności żołądka i grać tak długo, aż oślepnie. Ochoczo podjął się realizacji planu i szybko dobrnął do punktu kulminacyjnego. Zemdliło go do tego stopnia, że samo patrzenie na kolejną pełną paczkę chipsów wzbudzało w nim odruch wymiotny.

Mimo wyraźnej chęci na ulżenie sobie gdzieś w kącie, zatrzymał posiłek w żołądku. Nabrał kilka głębokich wdechów i kontynuował grę do wstępnej ślepoty.”

Franek do nastolatek, który uwielbia grać i obżerać się chipsami. Wody boi się jak ognia, słowo kąpiel działa na niego jak straszak, jedne ciuchy nosi kilka dni, póki same nie zaczną się ruszać i łaskawie nie dojdą do pralki, by zakończyć swe męki. Wszystko się zmienia, kiedy w miejscowym sklepie poznaję Anastazję. Nagle z brzydkiego kaczątka próbuje się stać pięknym łabędziem, a wszystko dlatego, aby dziewczyna nie uciekła od niego z krzykiem, tylko wciąż była zapatrzona w niego, jak w obrazek. Kiedy nadchodzi noc, Anastazja staje się jego przewodnikiem, niestety, ale poznaje ją z tej złej strony. Już nie jest taka miła i zapatrzona w niego. Jej drugie oblicze jest przerażające.

„Wyszorował dokładnie ciało, co przyszło mu z trudem. Była to istna walka o przetrwanie zakończona spektakularnym zwycięstwem.”

Self-publishing to zło, taki diabeł, który śmieje się tych biednych ludzi chcących zostać wielkimi autorami, a czytelników nabija na piekielne widły. To zwykłe pranie mózgu – „panie zapłać, a my wydamy każde gówno, choćby powodowało zgon mózgu na miejscu”. Uwierzcie mi, jeśli dziesiąte, czy piętnaste wydawnictwo odmawia wam wydania waszego „dzieła”, to znaczy, że jest z nim coś nie tak! I żadne zapewnienia siostry, brata, mamy, taty, dziadka czy babci, tego nie zmienią. Dajcie to przypadkowej osobie do przeczytania, której nie znacie, a powie wam prawdę na temat waszego tworu. Czy osoba, która robiła korektę, była w stanie funkcjonować po tym bełkocie? Bo jakoś nie chce mi się w to wierzyć. Ha! A powiem wam lepsze cudeńka, część wydawnictw się wycwaniła i od razu z miejsca odsyła do wydawnictw zajmujących się self-publishingiem. Dlatego mamy taki wysyp wszelkiego badziewia. A ja robię sobie przymusowe wakacje w pokoju bez klamek! Mam nadzieję, że będziecie tęsknić.

„Doleciała do chłopaka i sprzedała mu prawego sierpowego. Atak okazał się bardziej destrukcyjny niż pociski.

Fala uderzeniowa znów zrównała szpital z ziemią. Następnie energia ciosu poniosła Franka do sąsiedniego miasta, jakieś siedem kilometrów. Początkowo przeleciał przez kilka domków jednorodzinnych, następnie zniszczył kościół i parę sklepów. Ostatecznie zatrzymał się na ratuszu, znikając pod jego gruzami. Przygniotła go kilkutonowa wieża z zegarem.”

Wracając do „Wyrku nocy”, jest to zła książka, w każdym nawet najmniejszym calu. Poczynając od samego początku zwanego wstępem lub prologiem. Tam „autor” wskoczył na wyżyny i wysilił się na bardziej wyszukane słownictwo, które całkowicie nie jest na miejscu. Czyta się to bardzo ciężko, a w dodatku pojawia się wszechogarniająca dezorientacja. Lecąc dalej, język ulega poprawie, ale cały czas towarzyszy czytelnikowi uczucie, że połowę można wyciąć i nikt tego nawet by nie zauważył, za to narracja… nie żebym była uprzedzona, ale nie lubię, kiedy kilkanaście razy wykłada mi się jedno i to samo. Serio, zrozumiałam. Tak trudno to pojąć, że potrafię czytać ze zrozumieniem? Dodatkowo częste zwroty do czytelnika psują klimat. No i po trzecie opisy. W momencie, kiedy główny bohater nie śnił, jeszcze jakoś można było na niektóre kwiatki przymknąć oko, ale kiedy zaczynał się element fantastyki... płakałam, jak to czytałam. Bardziej idiotycznych i żenujących wymysłów nie spotkałam. Rozumiem, że jest to powieść fantastyczna i jest to wizja samego „autora”, w końcu papier wszystko przyjmie, ale nawet dla tego gatunku są jakieś granice. Co z tego, że jest to fantastyka, skoro nie ma żadnej logiczniej podstawy w tym wszystkim! Czy czytelnik faktycznie jest takim baranem?!

„Musiał jednak jakoś potwierdzić swoją tezę, aby mieć absolutną pewność. Sformułował więc życzenie i jego prośba natychmiast przelała się na język materii. Ze zdumieniem obserwował, jak komórki zabitych chwilę wcześniej przechodniów składają się w jedną całość. Patrzył, jak kości oblekają się mięśniami, a następnie skórą. Zaraz też przywrócił im świadomość i naprawił otoczenie, tak by nie przypominało wnętrza wulkanu.”

Na dokładkę zostawię wam kilka cytatów z tego tworu. Możecie mi nie wierzyć w ten zlepek liter i sami na własnej skórze przekonać się, jakie jest to beznadziejne. Jednak nie polecam, bo grozi to trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Przed rozpoczęciem czytania skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutom.



Moja ocena: 1/10 (powinno być -10)
Liczba stron: 705
Data premiery: 7 marca 2017
Wydawnictwo: Psychoskok